Jaren geleden beloofde ik mezelf dat ik nooit nog om religieuze redenen een kerk zou binnen gaan tenzij voor een trouw of een begrafenis.

De dienst was geen mis, de man met het kleed, die de dienst voorging, denkelijk geen pastoor. De koster, als het de koster was, bediende niet enkel het orgel maar speelde ook trompet en nam ook de zang voor zijn rekening. Hij had een mooie warme stem.

De hele dienst werd vertolkt aan de linker pupiter, niet aan het altaar.

Ik zat er wat ziende blind -achter een vrouw met een hoge berg haar- en horende doof -linker hoorapparaatje is aan reanimatie toe- te zijn.

Een dienst om uit te zitten … tot die warme gevoelvolle stem het Ave Maria van Schubert zong en ik mijn hoorapparaatje vervloekte.

Na de dienst ging het te voet naar het kerkhof, niet zo direct naast de kerk en toch wel een trotteke, om de overledene niet zomaar aan de eindbestemming uit de auto te zetten maar een eindje mee te lopen op de laatste weg.

Er reden ons een paar vrachtwagens en enkele auto’s voorbij via de linker rijstrook. Ik dacht dat je een rouwstoet niet mocht inhalen. Of het een wet is of gewoon een kwestie van hoffelijkheid weet ik echter niet.

Toen de corbillard het kerkhof binnen reed en ik de hele lange rij auto’s zag die stapsgewijs achter de familie, vrienden en bekenden aanreed was dat een respectvol uitgeleide.

De koffietafel was zoals alle koffietafels: van “lang niet gezien” tot “en jij bent de zoon van?” en beloftes om eens af te spreken zonder begrafenis waarvan iedereen weet dat het er niet van komt omdat het leven veeleisend is.

Neen, ik moet geen uitvaart in een kerk, geen gebabbel aan een pupiter.

Speel “I will return¹” van “Springwater” om het geluid van sleffende schoenen te dempen en zorg voor iemand die het Ave Maria van Schubert kan zingen zodat het stil wordt.

En vooral! Maak mijn laatste wandeling te voet.

Foto: Gevelfragment
¹ Springwater