Het begon ergens in de winter. Iets hinderde en haakte in mijn mouw ter hoogte van mijn elleboog.

Bekijken van dichtbij -met een spiegel natuurlijk- leerde me dat ik waarschijnlijk te vaak op die elleboog op de tafel steunde bij het laptop-krantenlezen. Ik heb altijd al een pezzevelleke gehad en soms uit dat zich in rare dingen.

Ik scrubde wat, wreef er een paar keer een vettere crème aan en nam me voor bewust minder die elleboog te gebruiken.

Maar hoe gaat dat al te dikwijls met voornemens? Men vergeet. Ik dus ook tot de dag dat ik bij het steunen de pijn voelde, een rare plaatselijke pijn. En ik voelde zo al dat het daar weeral prijs was. Ik herhaalde de behandeling van de winter maar helaas het bracht geen soelaas. Het verharde vel verdween wel, maar de pijn bleef.

Toen ik het -weeral met spiegel- van dichterbij wou bestuderen zag die elleboog rood. Meer nog, het leek wel of die verbrand was.

Nu moest ik écht wel een deugdelijke oplossing zoeken en dacht aan het kussentje. Van oorsprong is het kussentje een auto-accessoire, met één kant in zachte stof en de andere zijde in een soort imitatie van zeemvel. Ik had het ooit al gebruikt ter ondersteuning van een toenmalige muispols.

Wat een mens nog allemaal moet meemaken … een verbrande elleboog en dat zonder met de ellebogen te werken.