Maboel, mazwi in mijn vroegere dialecten, in de rest van de wereld beter gekend als gaga.

Het is een feit dat wij dingen doen die anderen niet doen.

Zodoende zaten wij met ons beidjes genoeglijk op een terrasje op woensdag, te wachten op deelnemers aan een evenement waarover ik het later wel eens zal hebben op het blog.

We zaten en wachtten en dronken een colaatje, we zaten en wachtten nog wat langer, dronken nog een colaatje en we zaten en wachtten zo een tweetal uurtjes voor we besloten dat we op de andere locatie eens een kijkje zouden gaan nemen.

Niets! Absoluut niets! Rien de knots!

Een beetje beduusd liepen we dan maar de Kringwinkel binnen, liepen er eens rond, liepen er terug buiten en besloten dan maar een friet met mosselen te gaan eten om de dag wat op te blinken.

Onze uitstap van gisteren? Daar hadden we eergisteren al besloten dat die niet doorging. We wilden eigenlijk naar “Boterhammen in het Park”. Maar dan begon het wikken en wegen: Met de trein? Te veel gedoe! Met de auto? Te veel gedoe! Gedoe om iets plezant te doen is een tegenstrijdigheid. Afgevoerd.

Gisterenmorgen sta ik goedgeluimd op, niets in het vooruitzicht -ik bedenk dat ik misschien best eens de boven zou kunnen doen- als Luc zegt: “Smeer je benen al maar in want dat evenement van (eer)gisteren … dat is vandaag.

Hebben wij daar twee uur op een terras zitten koekeloeren op mensen die niet kwamen en ook niet zouden komen.

Luc denkt dat wij niet goed gekeken hebben, maar zo gek zijn wij nu ook niet. Ergens moet een andere verklaring zijn.

We zijn gisteren niet meer op datzelfde terrasje gaan zitten, zie dat die uitbater ons tot zijn vaste klanten zou gaan rekenen.