En toen waren we weg, op naar onze eerste tussenstop. De tijd dat ik 1.100km in één dag reed ligt ver achter mij. Toen reed ik van Spanje naar huis.

De tussenstop werd bekeken en gewogen. Er moest natuurlijk iets te bezichtigen zijn in de buurt, zoals we dat in Schotland deden.

Waar hielden we geen rekening mee? We reden door Duitsland. Dat is heel wat anders dan Spanje, Frankrijk en Schotland.

Uiteindelijk hebben we dat bezichtigen maar geschrapt en genoten van de huiselijkheid van ons verblijf voor één nacht.

De tweede etappe verliep op dezelfde manier, alleen reden we door Oostenrijk en kwamen iets vroeger in Bled aan. Het eerste wat we zagen? Een McDonald’s en een Lidl, pal naast de afrit.

We schuifelden stapvoets Bled binnen en ik begon me af te vragen of het allemaal wel zo een goed idee was geweest. Als het daar al zo druk was …

En plots moesten we van de invalsweg af, linksaf en onmiddellijk rechtsaf. “Hierin” zei ik. “Kan niet” zei Luc “dat is een fietspad”. “Hierin” zei ik en wees op de gps.

Te gek voor woorden. Inderdaad, de breedte van een ruim uitgemeten fietspad met aan één zijde een stuk grasland voor allemaal apartmaji en aan de andere kant zaten we tussen de pruimenbomen. In het allerlaatste huis in de straat was ons verblijf. Een mooi ruim appartement met zicht op de Julische Alpen en daartussen niets dan gras en kalmte.

Volgens onze gastheer was de invalsweg altijd erg druk. Het meer zelf was op een kilometer loopafstand. Dat zijn we die avond bewust niet meer gaan bekijken.

Meer foto’s