Per toeval kwam ik gisteren op een logje waarin ik het had over twee levens, wat ik in die tijd wel de ideale situatie vond.

Een evenement duurde een week, lang genoeg om op het einde naar huis te trachten en te genieten van de rustige dagen tot we weer onrustig werden en uitkeken naar het volgende element. Het wisselde elkaar af.

We zouden dan ook nooit met pensioen zijn gegaan, ware het niet dat het op het laatst niet meer doenbaar was en we gewoon thuis waren en genoten.

Maar het begint te kriebelen, ik word rusteloos. Ik wil iets doen. Ik had mijn Spaans lesboek er terug bij gehaald om mijn Spaans eens op te poetsen, nadat ik in Bled had gemerkt dat ik toch diep moest graven om een gewoon gesprek te doen. Eens vertrokken ging het dan wel weer, maar kom, een oppoetsbeurt kon geen kwaad.

Ik deed het niet. We gaan niet naar Spanje, voorlopig zit dat er ook niet in. Waarom zou ik gaan oppoetsen wat ik weer zou laten verstoffen?

Een nieuwe taal! Dat was het! Russisch misschien, of Chinees, of toch maar … Maar ach, een cursus volgen is ook zo simpel niet als je al op voorhand weet dat je de helft van wat ze daar vooraan staan te onderwijzen niet gaat horen.

Aha! Maar ik kan dat ook thuis … vanop de computer …

Tja …