Zoek
Dit is een log in afleveringen. Of het ooit gepubliceerd wordt is zelfs nu, op 30 juni 2020, nog niet zeker.
Op 22 maart 2020 stond volgend log geprogrammeerd, met als titel: “Tegen enkele schenen schuppen”. Bij nader inzien besloot ik het uit te stellen. De redenen ervoor zijn, denkelijk, wel voor de hand liggend.
Allerlei emoties stormen nu op ons af. Eén ervan is boosheid. Ik ben sedert het begin van de aanval van het virus nu al twee keer boos geworden. De eerste keer toen ik las dat ze in Italie oudere mensen lieten sterven om jongeren te redden en ik werd boos omdat het toch die oudere mensen niet zijn die naar lockdown-parties en andere feestjes trekken.
Het tweede ligt gevoeliger.
Dat betreft de witte lakens. Mooi initiatief om de redders in nood hulde te brengen. Dus hangen er massaal witte lakens buiten. Mooi! Dat werkt het samenhorigheidsgevoel wel in de hand.
Maar …
Dan komt de media …
En dan hoor en zie je iemand op TV zelfgenoegzaam vertellen:
Dat ze ook meedeed …
Dat ze zo ontroerd was door al die samenhorigheid …
Dat de postbode die passeerde ook ontroerd was …
Zalig …
ZALIG? De boosheid vlamde witheet door mijn ziel. Verstomming ook.
Ik dacht aan de moeder die via de telefoon de boodschap kan krijgen dat ze haar zoon, die het virus kreeg terwijl hij op de bres stond, kan bezoeken onder zijn wit laken, op voorwaarde dat ze dat met veiligheidspak én mondmasker doet.
Over datzelfde wit laken denken over een gezicht … dat was een stap te ver.
Nog zalig madam? Je kan de mensen niet verwijten dat ze dom zijn. Je kan de media verwijten dat ze de domsten der dommen een spreekgestoelte geven.
En die samenhorigheid? Welke samenhorigheid? Samenhorigheid zou er enkel zijn als UNIA niet meer moest bestaan, als #metoo overbodig werd*, …
Dat zou pas zalig zijn.
Boosheid wordt gelukkig gevolgd door gelatenheid, maar kom me nu niet meer aan mijn oren zagen over witte lakens, je zou het bovenstaande als antwoord kunnen krijgen.
Waarna ergens half juni volgde:
Nu, nadat de epidemie afgezwakt is en de witte lakens vuil en grijs geworden zijn, zal ik maar eens rechtuit zeggen wat ik van witte lakens hangen denk. Men gebruikt die ook om armoede aan te klagen. Zijn de armen daarmee gebaat? Zou iedereen die een wit laken buiten hangt bereid zijn om een boterham aan een bedelaar te geven?
Zo ook de mensen uit de zorg. Ik weet het, ik heb gemakkelijk praten. Ik heb ook niks gedaan voor de mensen uit de zorg. Ik heb twee schoonzussen in de zorg en een zoon die op de bres stond … die ik geen van allen kon noch mocht opzoeken om eventueel hun boodschappen te doen of een natte dweil door de gang te halen.
Maar ik vind het wel bizar dat geen van hen heeft gezegd: “Tof hé, die witte lakens”.
*Met als pske: Als ik dat zo nalees, zit hier wel een zweem van een voorspelling in vervat. Heden ten dage … samenhorigheid?
Ondertussen is er al veel heisa, krijgen sommigen uit de zorg een éénmalige bonus van 300€, anderen niet1, krijgt Sint-Trudo, het zwaar getroffen ziekenhuis, 70 overnachtingen die verloot worden2, maar daar mag dan ook weer het logistieke personeel aan deel nemen … Ga maar door.
De lijst is lang maar echte oplossingen las of hoorde ik nog niet. Ik vrees dat het bij applaus en vuile was zal blijven.
1 Het Nieuwsblad
2 VRT NWS – url: Personeel van Sint-Trudo ziekenhuis krijgt 70 hotelovernachtingen
Matroos Beek
De witte lakens, het applaus en de kleine bonus… daar heb ik ook mijn bedenkingen bij. Mensen in de zorg hebben nood aan meer personeel, aan ademruimte en waardering. Wie nu leeft alsof er niks aan de hand is, domme dingen doet en naar feestjes gaat, die lacht in het gezicht van de mensen in de zorg die zich zo hard hebben ingezet.
ms
Nu zou het hét moment zijn om eens grondig te bekijken hoe men de zorg uit de zorg kan halen te beginnen met meer personeel. Daar was al nood aan voor er nog maar sprake was van covid_19.
Wat doen ze nu? Hun schouders ophalen en een aalmoes op tafel gooien en voort bakkeleien over hun eigen postjesverdeling.
Nu heb je overal langs de wegen die affiches met dankberichten voor de zorg. Wie wordt dààr beter van? Toch diegene die die affiches mocht leveren. Was dat ook niet beter besteed aan de zorg zelf?
Ik begrijp de mensen wel die die lakens buiten hangen. Het is het gevoel van machteloosheid waar ze iets willen tegen doen, maar die ene op ROB-TV liet het klinken of dàt de oplossing was.
francky spruytte
Aan witte lakens, applaus etc. heb ik nooit deelgenomen. Het is een zoethoudertje dat indruk geeft dat we allemaal eensgezind bezig zijn.
Ik leef in mijn bubbel, help als shopping gids de mensen de regels te doen naleven op de markt en in het centrum. Da’s zo’n beetje mijn steentje. Dat ze de mensen uit de zorg maar goed belonen. Ze verdienen het.
ms
Mijn bubbel bestaat nog steeds enkel en alleen uit ons twee. Ik zag enkel mijn zoon en vriendin toen de bubbel groter werd, maar verder lijken wij steeds buiten het toegestane aantal van de bubbels te staan.
Het is rustig en we raken er aan gewend.
elsje
Het is een lastig gegeven. Mijn bedenkingen bij het houden van applaus sessies voor de mensen in de zorg. Die ontaardden in gezellige buurtfeestjes met hier en daar zelfs vuurwerk. Daarover heb ik mij opgewonden. Het kan niet genoeg gezegd en benadrukt worden, beloon de mensen in de zorg, welke vorm van zorg dan ook, niet alleen met applaus of een wit laken maar met de waardering die ze verdienen. Ze zijn van onschatbare waarde.
Ik neem mijn petje voor hen af.
Welk kiezelsteentje ik heb bijgedragen tijdens deze crisis? Geen idee, misschien het mij houden aan de opgelegde regels?
Rode vlekken krijg ik van BN’ers die voor een microfoon staan te bleren met een of ander coronalied en zichzelf hiervoor op de borst kloppen. Kijk eens hoe goed ik bezig ben…
ms
Wat de zorg het meeste nodig heeft kan de gewone man in de straat jammer genoeg niet geven.
Maar waardering opbrengen voor hun werk en niet naar al die feestjes huppelen zou ook al iets zijn.
Dat is dan niet enkel voor de zorg maar wel bezorgdheid voor de hele maatschappij. Maar wat doe je er aan als je ziet dat veel mensen dat inzicht niet hebben?
Bertie
Met je woede leef ik mee, ik voelde hetzelfde bij de spontane acties als applaus en schaamte bij het optreden van bee-enners , al bedoelen ze het nog zo goed. Hier krijgen de verzorgenden als bonus € 1000 en er is al gesteggel, ik wil niet weten door wie.
Ik erger me groen en geel aan het gebrek aan inzicht van veel mensen, teveel aan inzicht ven zelfbenoemde deskundologen, matige begrip voor…
eigenlijk voor van alles.
Eerlijk gezegd heeft de maatschappij niets aan me, ik zit thuis, mis het e.e.a. maar bejubel de rustige supermarkt,
ms
Soms vraag ik me af of er wel iets is dat ik mis.
Jawel, ik mis het spontane. Het plotse opspringen en zeggen: “kom, we zijn weg”.
Verder vind ik het best zo, al had ik wel gewild dat ze het mondmasker verplichtten.