Als wij gaan wandelen op warme dagen lopen we liever niet in de blakke zon, Luc kan daar helemaal niet tegen, maar verkiezen we een wandeling door een bos.

Zo gingen we vorige maandag terug naar het Hornebos –foto’s– dat was twee jaar geleden en we hadden er mooie herinneringen aan.

Gisteren deden we om dezelfde reden, de Schavaaiwandeling nog eens. Pas toen we het dorp inreden bedacht ik ineens dat het zaterdag was, dat krijg je nu eenmaal met die coronadagen, die lijken allemaal op elkaar.

Ik vreesde voor wandelaars in grote getale, maar de wandelaars stapten uit hun auto en de fietsers stapten van hun fiets en ze gingen zich allen op een terrasje installeren en keken mensjes – ons dus en ik voel me daar altijd ongemakkelijk bij, net of je gekeurd wordt.

Onderweg viel het mee, twee jonge deerntjes die wachtten tot wij uit het holle wegeltje waren, de dame op een bankje, de man die we inhaalden en de vier schuwe pubers die netjes achter elkaar gingen lopen, wat wij ook altijd doen bij tegenliggend wandelverkeer. Deze keer zei ik niet “goeiedag” wat ik ook altijd doe bij ontmoetingen, ik zei: “Haai”. Pubers begroet je niet met goeiedag, zelfs in mijn oren klinkt dat te stijf voor hun jeugdigheid.

Net toen ik tegen Luc had gezegd dat de mensen toch wel opletten kwamen de twee koppels mét kinderschare, al leek het eerder een kudde schapen die je op vakantie in de bergen voor de wielen kan krijgen, mensen die hun nakomelingschap verafgoden dus. Was ik nog in de bui van de dag ervoor geweest, ik had een opmerking gemaakt, vragend of ze even één kant van de weg wilden kiezen. Maar ach, het was een fijne dag en ik wou die -voor Luc en mezelf- ook niet vergallen omwille van de eventuele bitse opmerkingen die we als antwoord konden krijgen.

Gisteravond had ik geen zin om te schrijven, nu ben ik op zoek naar een bestemming voor vandaag, morgen geven ze blijkbaar al terug regen.