We hadden nog een luttele 800m te kort om genoeg te hebben voor de “100km Covid Challenge powered by Dodentocht¹“, waar we ons dus, zoals gezegd, niet voor inschreven maar ze wel op eigen houtje zouden doen.

Voor de wandeling van gisteren heb ik dus zelf een wandelingske uitgedokterd, mits een ideetje dat in mijn koppeke zat, afgewerkt met een paar dingetjes uit de buurt en een stukje van één van de wandelapps.

Het was een verduveld mooi stukje stappen, al zeg ik het zelf. En neen, ik zeg niet wat, ik zeg niet waar en ik zeg niet hoe. De gazetten doen dat wel. Ze noemen een of ander onbekend pareltje en voor je het weet staan ze er in dichte drommen te drummen zoals Romeinen op het Oorlogspad. Ik weet wel dat ik zaken dooreenhaspel. Het kan me niet schelen, zo voelt het aan.

Over een bepaald stukje had ik mijn bedenkingen en ik dacht: “ik zie wel ter plaatse”. En ja. Die planning ging de straat volgen en ik zei: “Jij met mij den bos ni in”. Wat ik natuurlijk niet zo bedoelde want ik wou nu precies wél het bos in en deed dat dan ook: rechtdoor de bosweg in. Op die manier sneed ik een dom stuk straat en een druk stuk steenweg af.

Toen die app ging blèren van: “U bent 50m afgeweken van uw parcours” dacht ik: “Gij toch ook!” en zette zijn geluid op stil, waarop het ding ging mokken en zichzelf halvelings wat ging uitschakelen. Eens terug op de geplande bosweg zei Luc: “De wegwijzer zegt naar rechts” en ik zei: “Ik niet, ik zeg links”. Ja, ziede, Luc kan ik laten verloren lopen zo groot als hij is. De man heeft geen enkel richtingsgevoel. Gelukkig ben ik geen verdorven wezen maar een vriendelijke heks.

Even later stak hij zijn duim op ter goedkeuring.

We kwamen niemand tegen, de man met zijn winkelwagen kruiwagen uitgezonderd, maar verder geen kat, geen hond, enkel een dode muis, die ik niet op foto zette. Ik laat de doden hun rust.

Ik vond de wandeling zo goed dat ik ze wil houden. Ik gaf ze dan ook een naam die voor mij betekenis heeft, zodat ik ze kan terug ophalen. Iemand met een beetje kennis in bepaalde zaken kan wel vinden waar we ongeveer zaten, maar soit. Ik hoop dat die het dan ook niet aan de grote klok van de drommen drummende Romeinen op Oorlogspad gaat hangen.

De 100km zijn dus binnen. Hadden we ons ingeschreven hadden we nu recht op een virtuele medaille. Maar wat ben ik met een virtuele medaille als ik die krijg om iets te doen dat ik sowieso had gedaan?

Wat gaan we doen met de 2 × 10€ inschrijvingsgeld die we uitspaarden? Met het uitgespaarde geld voor de T-shirts kochten we ons elk al een ander T-shirt, waarover we het ook niet gaan hebben -we moesten maar eens zo een Romein tegen komen- maar het moet gezegd dat we met de uitgespaarde 20€ niet toegekomen zijn.

Maar dat inschrijvingsgeld, dat bedoeld was voor een goed doel, daar wilden wij toch ook wat mee. We gaan daarvoor de catalogus van Natuurpunt eens open slaan en eens kijken waar we het aan kunnen besteden voor onze gevederde dagelijkse bezoekers. Natuurpunt is namelijk een instelling waar wij wel achter staan en waar we lid van zijn.

Ik moet zeggen, dat we ook achter het “Agentschap van Natuur en Bos” staan, die mensen doen ook fantastisch werk, met echte pareltjes om te zoeken en te vinden. Maar daar is iedere Vlaming lid van. Het lidgeld heet daar namelijk: “Belastingen”.