Maandag en dinsdag zouden we wandelen, woensdag zou het regenen, donderdag en de rest van de week … laat ons daar maar over zwijgen.

Om dan op dinsdagmorgen te lezen dat het op dinsdag al zou regenen. Wat gedaan?

Maken we een kortere wandeling? Met een Kringwinkel als toemaatje? Of gaan we gewoon naar de tijdrit van Paris-Nice kijken?

Het had in de voormiddag al wat gedruild, maar niet genoeg om nat van te worden en daarna wilde het maar niet regenen.

Wik – weeg – wik – weeg …

We gooiden ons wandelmateriaal in de auto. Uit pure voorzorg rolde ik mijn fietscape, ter grootte van een eenpersoonstent op en stopte die in mijn wandeltas.

Onderweg was er water … in beekjes, plassen, poelen en modder.

We zagen heel wat moois al was het soms wel een beetje ver weg.

Ik beet op mijn tong om het niet te zeggen. Maar Luc kon het niet binnenhouden. Op 1km van de auto zei hij: “Ik dacht dat het ging regenen”. En ja, joep, daar had je het. Gelukkig bleef het maar bij een beetje miezer.

Maar ééns in de auto begon het pas goed en toen zei ik: “Nù pas mocht je dat zeggen. Dat was echt de regen uitdagen”.

En daar zouden wij voor thuis gebleven zijn …