Er hing zo eens een spook in de struiken
Die had ik er niet eens in zien duiken
Hij keek naar beneên
Niet naar mij toe, neen
Foto zonder gezicht, het uilskuikenEr was eens een spook met rode kaken
“Van een spook mag je geen foto maken”
Brulde hij het uit
Decibels te luid
“Ik profileer me tóch als vuil laken”[© ms – 19 maart 2021]
Wat je op wandel toch allemaal meemaakt
Oef. Op het eerste zicht dacht ik een lichaam op de grond in een laken gehuld te zien. Toch eens wat minder thrillers kijken…
Het was wel zo groot als een echt persoon en het hing echt in de struiken. Het was echt gewoon een ruziezoekend spook.
Maar mocht ik écht een lichaam op de grond (of waar dan ook) in een laken zien, zou ik er geen foto van nemen en zeker niet op het blog zetten. Dat laat ik aan de ramptoeristen.
Vuil en nog praatjes ook. 😁🤣
De spokenopvoeding laat ook al te wensen over.
Dat merk je meteen. ☻
Kon hij niet gewoon eens deftig “Boe-oeo-oe” zeggen …
Zolang dat spook niet uit zijn bek stinkt laat ik het maar voor wat het is.
Of die dat deed weet ik niet. Misschien keek hij daarom wel naar beneden.
Maar we moesten sowieso anderhalve meter afstand houden.
Het zijn de spoken van vroeger niet meer. De kwamen stil en geruisloos en lieten je enkel verstijven van schrik waarna ze weer in het niets opgingen…
Waarschijnlijk een beginneling die zelf een schrik gepakt had.
Welk rechtgeaard spook laat zich anders in klaarlichte dag zien …