Al lang stond de Heimolen op het verlanglijstje. Het kaartje had ik al overgetekend en er een gpx-bestand van gemaakt.

De TomTom begeleidde ons op onze wegen tot we plots voor een spoorwegovergang zonder overgang stonden. Doodlopende straat. Natuurlijk stond dat aangegeven toen we de straat inreden, maar hoeveel wandelingen vertrekken er niet in het centrum van Nergens?

We keerden om. Twee keer heeft die TomTom nog geprobeerd om ons zo’n doodlopende straat in te krijgen. Wij weigerden. Je weet wel, dat van die ezel en de steen.

Wat verder reden we gewoon via de Steenweg de spoorweg over en moesten daarna naar links. Ah ja? Dat was buiten de waard gerekend. Dat was daar plaatselijk verkeer. En aan de overzijde van de spoorweg stonden de blauwe mannekes.

“Terug naar huis” zei ik, maar eens wat verder bedacht ik dat we dan maar beter de wandeling konden herdoen die we ergens in het begin van de maand ook al deden, maar dan deze keer met een paar andere knooppunten. Dat deden we. We kwamen er dan wel een blauw manneke van een ander kaliber tegen maar die zijn ogen keken niet zo argwanend.

We plozen de reisweg naar de molen zelf maar uit en vertrokken gisteren opnieuw. Via het rondpunt met de batterijen zouden we over de spoorweg kunnen en zo over Gijmel …

We mochten niet naar rechts aan de batterijen. Geen doorkomen aan. De handelaars waren dan wel bereikbaar maar Gijmel niet.

“Terug naar huis” zei ik, maar eens wat verder bedacht Luc dat we dan maar beter de wandeling konden proberen te bereiken via die reeds gekende spoorwegovergang en vandaar de route proberen die ik ook al even had uitgevlooid.

Dat ging, dat ging beter dan verwacht zelfs. We bereikten de molen. Luc ging al snel een kijkje nemen en kwam met een donderwolk op zijn gezicht terug. “Die molen staat hier zonder wieken” grommelde hij en hij stampvoette zowaar.

Alle geluk bij wat minder geluk, het was een mooie wandeling. En die molen zal mét wieken zeker de moeite waard zijn om die derde keer, goeie keer te vervolledigen.