Gisteren gingen Luc en ik sedert maanden voor de eerste keer gezamenlijk de Colruyt binnen en dat omwille van de laatste versoepelingen die ons dat toelieten.

Ik zou eventueel nog geneigd geweest zijn om aan de vraag van Colruyt, om toch nog maar alleen te komen, te voldoen. Luc niet.

Ik slechthorend vind ik geen probleem. De mankeliete heup, ook geen probleem. Een bluts door op de trap te vallen, eigen schuld, dikke -inderdaad- bult.

Wat gaf de doorslag? Dat ik al weken te maken kreeg met koppels die samen boodschappen deden? Mij niet gelaten. Nog wat? Heb je die voetbaltribunes gezien? Anders ik wel. Luc ook.

We waren dus samen binnen en ik liep met mijn gebruikelijke elan door de gangen, gooide wat ik nodig had in de winkelwagen en op een sakker en een vloek waren we rond.

“Amai” zei Luc “dat was een blitzbezoek” en wiste zich het voorhoofd af.

“Zo doe ik het altijd” zei ik “alleen gaat het anders niet zo snel omdat ik die kar nog moet duwen”.

“Inderdaad” zei Luc “nu mocht ik dat doen” en wreef zich nogmaals demonstratief over het voorhoofd.