Zoek
Eigenlijk heb ik -zo goed als- mijn hele leven gelezen. Maar even eigenlijk heb ik -zo goed als- mijn hele leven tegen niemand verteld wat ik las. Ik wou gewoon geen commentaren.
Ter verduidelijking:
Dat begon toen mijn moeder uithaalde naar het boek dat ik bij de prijsuitreiking op school had gekregen. Ze vond het niet kunnen dat een school zulk oppervlakkig, middelmatig boek aan tienermeisjes gaf. Ik zou de titel kunnen geven maar het boek zit momenteel in een doos voor de boekenmarkt. En ik heb geen zin om die dozen nog eens na te gaan kijken voor een jeugdboek over een meisje op internaat, wat trouwens maar één titel uit een reeks was.
Van de weeromstuit kreeg ik boeken waar je de stempel “stichtelijk” kon op plakken … maar dan voor kinderen vanaf 10 jaar.
De school deed dat echter jaar na jaar. De twee laatste waren ook uit een reeks, de Hilde-reeks van Karin Kramer, waarop ik van school veranderde en het boek “Hilde” van Anne de Vries kreeg, dat mijn moeder eerst als censuur even zelf ging lezen.
Niet dat ik me aan er iets aan gelegen liet liggen, ik las sowieso wat ik wou en ik besliste wat ik zou en wou lezen en/of wat niet.
Het kon en kan me niet schelen wat een ander daarover dacht en denkt maar ze moeten vooral hun oordeel voor zichzelf houden. Net zoals Luc voor een bepaalde ploeg supportert maar ook nooit zal zeggen dewelke. Hij houdt ook niet van belachelijke discussies daaromtrent.
Nu ja, ik ben misschien een beetje in een rebelse bui, vooral een dwarse dan, maar vrees niet, ik ga niet vertellen welke weinig hoogstaande boeken ik al las. Ik ga wél vertellen welke schrijfster nù bij de hometrainer ligt. Niet dat ze er gaat mee rijden, maar ze gaat wel méé rijden.
Weeral het zelfde verhaal, ik weet niet waarom ik het kocht. Dat overkomt me de laatste tijd wel meer. Het zag er wat uit als een Nora Roberts boek maar was het niet. En terwijl ik dat boek las, vond ik nog een boek van de zelfde schrijfster. En zonder te weten of ik de boeken al dan niet goed zou vinden bracht ik het tweede mee.
Ondertussen ben ik er uit want het eerste boek is uit. Maar wat ik er van vind, houd ik wel voor mezelf.
Oh ja, ter informatie, de schrijfster is Kristin Hannah en het boek …
Matroos Beek
Ik ben ook van het principe dat je van lezen moet genieten. Ieder zijn genre.
ms
Ik heb altijd wel een voorkeur gehad voor thrillers. De laatste tijd heb ik echter de indruk dat alles al verteld is en het gewoon boeken schrijven aan de lopende band geworden is.
Nu hangt het er meer van af of een boek me aanspreekt. Als een boek me na een 20-tal bladzijden niet in zijn greep heeft, dan hoeft het eigenlijk niet meer. Ik probeer dan nog wat verder te lezen maar leg het uiteindelijk toch terzijde.
Matroos Beek
Ik zet ook niet meer door als het mij niet bevalt. Deze zomer lees ik de ene thriller na de ander, vooral ‘s avonds en in de ochtenduren.
ms
Ik lees terwijl ik met de hometrainer rijd. Verder af en toe eens tussendoortje. We kijken ’s avonds naar: “Van hier tot in Tokio”.
Momenteel even geen thrillers meer. Ik heb er een paar van Mo Hayder gelezen, een paar andere van haar heb ik terzijde gelegd.
En nu wou ik iets lichter. Kristin Hannah dus. Dat eerste boek zou ik niet echt lichter noemen. Het tweede? Ik vrees dat dat té licht is.
Matroos Beek
Ga ik eens opzoeken. Ken ik nog niet.
Bertie
Praten over boeken doe ik zelden sinds een paar mensen overleden zijn, juist die mensen met wie ik zo graag kletste over boeken en alle onderwerpen die daaruit voortvloeiden.
ms
Mijn kleindochter en ik deden dat wel. Hele gesprekken.
Nu met corona hadden we het er wel eens per whatsapp over, maar dat is toch hetzelfde niet.
elsjeveth
Ook hier geldt over smaak valt niet te twisten.
ms
Dat is het minste dat je daarvan kan zeggen.
anna b.
Ik heb hier ook een boek vqn haar liggen. Zal ik het lezen? 😉
ms
Als het: “Verder dan de sterren” is, zou je er mogelijk iets kunnen aan hebben. Het gaat o.a. over een moeder die haar dochter niet wilde kennen.
anna b.
Dank je.