De muggen gedijen goed dit jaar. Dat had ik al gemerkt toen ik op een dag de kelderdeur opende en het ineens opendeurdag leek. Ze buitelden over elkaar, uit de kelder, de gang in.

De tweede keer, begrijpelijk dat wel, was toen Luc even de zakken hooi van de paarden wou opschudden. De eerste zak die hij schudde … Luc heeft toen het record op de 100m verbeterd.

Maar nu, op een avond, ging de bel. De buurman stond voor de deur samen met wel honderdduizend muggen. De beesten buitelden al even hard naar binnen als die uit de kelder, al waren ze even ervoor waarschijnlijk zinnens om in het keldergat te duiken en via daar een doorstroommogelijkheid te ontdekken.

Zelfs de half gesloten deur hield hen niet tegen. Sedertdien zitten er in alle kamers en plaatsen in huis muggenapparaatjes. Ze zijn alomtegenwoordig, zowel apparaatjes als muggen.

Waarom ik de deur opende? Wetende dat die bel kuren kan hebben? Ik weet het niet. Gewoon het feit dat ik toch in de gang liep waarschijnlijk.

Waarom de buurman aanbelde doet hier niks ter zake, maar wel dat we aan de praat geraakten en bleven.

Hoofdzaak van dat gesprek was wel dat de buurman zich niet wil laten vaccineren. Hij vindt dat niet nodig. Hij beweert dat extra vitamine D nemen wel degelijk volstaat. Het bewijs? Hij werd toch niet ziek! Zo simpel kan het zijn.

Terwijl we aan de praat waren ging de bel, onze bel. Zonder dat één iemand van ons ze aanraakte. Ik zei het toch: die bel heeft kuren. En dat is dan de reden waarom ik meestal de deur niet open als er aangebeld wordt.

Het zouden zomaar eens de muggen kunnen zijn.