Ergens in mijn twintiger jaren kreeg ik “Twee Toffe Totems – Suske en Wiske” -stripreeks van Willy Vandersteen- in handen en begreep het niet goed. Die twee totems vertegenwoordigden de jeugd en de ouderen en ik begreep die wrevel tussen beide niet.

Meer zelfs, ik voelde me beter thuis bij oudere mensen dan bij jonge in die mate dat, moest ik de keuze gehad hebben, ik liever in een ouderlingentehuis had gewerkt dan in een kindercrèche. Dat is nu nog zo, maar ondertussen ga ik al wat meer bij die ouderen horen natuurlijk.

Waar ik dus in vroegere jaren nooit te maken kreeg met enige wrijving tussen jong en oud, is dat nu wél zo, op het irritante af.

Ze zien je grijze haren en je wordt genegeerd of ze gaan betuttelen of ze gaan neerbuigend handelen. Of je leest in de krant dat je tijd genoeg hebt om je boodschappen op andere ogenblikken te doen dan wanneer zij tijd hebben.

Meer nog, er zijn er die zo ver gaan te beweren dat ze corona hadden moeten laten woekeren, dat er toch al te veel mensen op de wereld zijn en die ouderen … tja.

Het stoorde me niet echt. Wie mij niet wil kennen hoef ik ook niet te kennen en mijn boodschappen doe ik toch op de ogenblikken dat ik weet dat het rustig is.

Wat heeft me nu geprikkeld om er toch een log over te schrijven? Men heeft de mond vol over kunnen zijn wie je bent en over mensen in hun waarde laten maar dat is dan blijkbaar niet bedoeld voor hen die in de weg zitten en voor de voeten lopen. De overschotjes.

En stoort dàt me? Hm, ja en neen. Soms wel, soms niet.

Enerzijds vind ik het wat onnozel om te doen alsof jeugd een eigen verdienste is maar anderzijds weet ik dat het hen ook overkomt, het is niet tegen te houden.

Ik heb er nu al compassie mee.