Er stond een artikel in de krant over de traditie die met uitsterven bedreigd is¹. Het gaat over het eten met Kerstmis.

Eigenaardig genoeg hebben wij ons kerstmenu nooit aan de traditie getoetst. We planden, maakten en aten.

Ooit, lang geleden, waren kip en biefstuk de speciallekes die zon- en feestdagen kleurden. Met een communiefeest was er gewoonlijk ossetong in maderasaus, later werd dat een stuk gebraad met groenten.

Dat veranderde niks toen ik ging trouwen, we gingen nog steeds bij mijn ouders met Kerstmis.

Pas na het debacle stopte dat. De daaropvolgende jaren waren we niet thuis met de feestperiode, we vierden elders.

Toen de kinderen stilaan volwassen werden, en tijdens de periode ook wel afspraken met vrienden, werd er thuis gefeest. Het werd geen kip noch biefstuk, ook geen stuk gebraad. Dat is een familiegrap geworden die afgezaagd is.

Een tweetal keren maakte ik eend. Die hadden wij in de tuin om te vetten. Een toenmalig vriendje had iets tegen wat van de boerenbuiten kwam.

Eén keer aten we gevulde gans. Dat had ik wel gelezen dat dat ooit de traditie was geweest in deze contreien. Maar eigenlijk vonden wij dat een tegenvaller.

De eenden verdwenen, het -laten- slachten was er te veel aan en we stapten over op de fondue. Geen gedoe in de keuken? Natuurlijk wél maar niet terwijl het bezoek er was. Dat was eenmalig omwille van die ene die vond dat het te lang duurde -op die manier kon hij het TV-programma erna niet zien- en dan maar twee -en zelfs drie- vorkjes in de pot te sudderen zette. Het werd stressig en het werd gevaarlijk met al die ineen hakende vorkjes.

Bij de volgende catastrofe was er geen zin om kerst te vieren.

De daaropvolgende jaren organiseerden Bollie en Zoneke het samenzijn, op die manier moesten de kleindochters niet opblijven en/of moesten ze niet zo vroeg vertrekken.

Geen twee zonder drie? Na het derde echec vierden we hier. Onze grote eetplaatstafel die eigenlijk te klein moest zijn heeft nooit volzet geweest. We leerden daarmee leven, kochten een kleinere en timmerden aan een nieuwe traditie die inhield dat we voor het eten met Kerstmis datgene zouden kiezen waar ons muts naar stond.

Wat te zeggen van het jaar van de mosselen met friet? Zoneke was opgetogen. Dat kan je natuurlijk niet elk jaar maken.

Wat doen we dan nu? Nog steeds waar ons muts naar staat. Maar met alles wat verandert in de wereld kan je beter niet meer wereldkundig maken dat je vlees eet, welk vlees je eet, welke saus je erbij doet en dàt je er saus bij doet. De wereld gaat aan commentaar ten onder.

En dan nog de wijn … Over de specialisten die zaken aanbevelen hadden we het al. We gaan dat niet opnieuw doen. Het zou traditie kunnen worden.