Na twee volle coronajaren dachten wij dat we alles hadden gehad. Neen, eigenlijk dachten we dat niet. We wisten dat we één onderdeel zoveel mogelijk hadden trachten te vermijden. Dat was gelukt … tot gisteren.

“Ik zou jullie moeten vragen om een sneltest af te leggen” zei ze. Ik dacht dat ik het in Keulen hoorde donderen en reageerde dan ook verbaasd. Ze bekeek me wat eigenaardig -waarschijnlijk zag ik er, ouder wordend, wat verward uit- en ze begon te herhalen.

Ik onderbrak haar met de woorden dat ze me dan wel zou moeten uitleggen hoe dat in zijn werk ging want dat noch ik noch Luc daar ooit mee te maken hadden gekregen.

Dat was hààr moment om verbaasd kijken -of zij het in Keulen hoorde donderen weet ik niet- en ze zag er ook wel wat verward uit maar ik weet dat niet aan haar leeftijd maar wel aan het feit dat ze daar met twee sneltestleken te maken kreeg en dat na de -inderdaad- volle twee coronajaren.

Eigenlijk was ze zeer behulpzaam, zeer vriendelijk en het kwam goed, maar ik vond het geen prettige ervaring.

Niet om de test op zich, maar omdat uit het hele voorval bleek hoe afgezonderd wij de laatste twee jaren geleefd hebben.