We zouden het ooit wel eens bezoeken, zoals in

Ooit is een dorpke langs de lange baan. Je weet nooit wanneer je er passeert.

Maar toen we merkten dat onze kleindochter wel erg geïnteresseerd was in de materie besloten we “Ooit” maar eens op te zoeken in Tongeren.

We stapten er binnen maar kwamen niet bij de Romeinen terecht maar wel degelijk nog in de beginperiode van de voorlopers van de Homo Sapiens. Het stond er trouwens ook zo vermeld: “Van Neanderthaler tot Gallo-Romein”.

Mooi, dat wel. Interessant ook. Al snel bleek dat een museum bezoeken met kleindochter wel degelijk betekent: “alles gezien en beluisterd hebben”. Mooi!

Het duurde dus wel een hele poos om bij die Romeinen te geraken. Tja, dat was zoveel eeuwen geleden ook wel zo geweest.

De tentoonstelling over de Romeinen spande wel de kroon. Dat was wat ons het meeste aansprak. Echt zo erg de moeite dat we mogelijk na verloop van tijd nog eens wilden terugkeren.

Maar, we hadden ook gekozen om de tijdelijke tentoonstelling: “Imperum Romanum” van fotograaf Alfred Seiland te bekijken. En daar werden we effenaf stil van.

Als ik zulke dingen zie, die zo mooi zijn dat ik er geen woorden voor vind, dan ben ik liever sprakeloos dan woorden te spuien die te kort schieten. Ook op dit blog.

Hier was ik stellig. Hiervoor kwamen we zeker nog terug vóór die tentoonstelling afgelopen is.

Uiteindelijk heb ik besloten om me in te schrijven voor alle nieuwsbrieven van alle musea die we al bezochten. Die tijdelijke tentoonstellingen zijn soms wel heel erg de moeite waard.

Het derde deel van ons bezoek was dàt deel dat een mens terug met zijn voeten op aarde brengt.

Waar we de auto hadden geparkeerd in een zone: “In de week betalen, op zondag niet” stond ik pal voor de auto, eveneens sprakeloos door wat ik zag, maar dan niet omwille van de schoonheid ervan.

De klink aan de passagierskant was ingestreken met hondenstront. Ik wees er de kleindochter op, die vroeg wat het was. Ik riep Luc, die vroeg hoe ik nu ging instappen.

Ik nam een foto, ook van de hoopjes op het trottoir die wezen op opgezet spel, al was dat niet echt nodig als bewijs.

Ondertussen opende Luc de deur langs binnen -ik was niet zinnens eventuele raamgluurders het plezier te gunnen om me die klink te zien af kuisen- en ik stapte in.

Toen zag ik de achteruitkijkspiegel. Waar ik die altijd inklap als we langs een voetpad parkeren, zodat er niemand zou tegenlopen, wat niet bevorderlijk is voor de gezondheid van de spiegel noch van de tegenloper, stond die nu in de andere -verkeerde- richting geklapt.

Was het nu echt de bedoeling geweest dat ik eerst die spiegel zou zien en dan onoplettend in die kak zou grijpen?

Ik weet het, het is een futiliteit. Of toch niet? Iemand die iemand onbekend op deze gemene manier last wil bezorgen moet toch al minstens een hatelijk karakter hebben? Of vergis ik mij.

Als we er terugkeren zal die auto op de grote parking staan. Daar was op zondag een rommelmarkt. Parkeer dan maar.

Maar ach! Laat me nu maar alleen het mooie herinneren. En volgende keer koop ik mij -ter compensatie- het fotoboek. Nàh!