Zoek
Mijn grootmoeder langs moederskant hield konijnen. Broer en ik mochten de konijnen voeren, we mochten ze niet oppakken, ze niet wrijven, enkel het eten geven en klaar.
Waarom dat was? We waren kind en kregen antwoord op kindermaat. De konijnen waren geen kinderen gewend.
Er zat ook een -één- zeerat bij de konijnen. Waarom dat was? We waren kind en kregen ook hier een afwijkend antwoord. Ze hadden er maar één.
Pas bij het ouder worden gaat er hier een daar wat duidelijk worden.
Zo was er de keer dat mijn moeder konijn met pruimen klaar maakte en ze het konijn nog stond te kuisen in de keuken.
Was dàt de reden dat ik het niet lustte? Al dacht ik toen dat het de bijgevoegde verschrompelde gedroogde pruimen waren?
Nog later stel je je nog meer vragen. Vanwaar kwam dat konijn? Wat gebeurde er met de jonge konijntjes die we bij grootmoeder soms zagen? Waarom bleven de konijnen bij grootmoeder toch altijd maar met twee?
Later, toen mijn dochter thuis kwam met het verhaal van de éne bonte koe tussen de kudde bruine -of was het omgekeerd- legde ik de link met de zeerat.
Nog later zocht ik het op op internet en las daar over die ene die de ziekte zou opvangen. Was dat ook het lot/doel van de zeerat?
Het enige wat ik eraan overhield was een complete afkeer van het eten van konijn. Ik heb het -denkelijk- nooit meer op mijn bord gehad en ik heb het nooit, maar dan ook nooit klaar gemaakt.
Waarom wil ik nu toch eindelijk eens konijn met pruimen eten? Omdat ik ondertussen weet dat ik wél gedroogde pruimen lust? Ik weet het niet. Hoe meer ik er over denk, hoe meer zin ik er in krijg.
Mijn grootmoeder langs moederskant hield ook kippen. Het prettigste aan de kippen was dat ik ze mocht voeren en de eieren mocht rapen.
Ik heb nooit enig nadeel ondervonden van het voeren van kippen noch van het eieren rapen, maar ja, ik heb dan ook nooit geprobeerd die beesten te wrijven.
Bertie
Zeerat? Nieuw woord, ik heb het opgezocht. Het is een vis, en in het Vlaams een cavia.
Zou die echt ziektes opvangen? Bijgeloof? Veel nieuws in deze post. 😉
Mijn vader had altijd konijnen en kippen, we wisten allemaal dat die, behalve voor de aardigheid, ook voor de pan waren.
Al ben ik geen groot liefhebber van konijn.
ms
Dat werd dus voor ons verzwegen. Maar het kan haast niet anders. Als het je vader is, kan je dat moeilijker verzwijgen natuurlijk, maar wij zagen onze grootmoeders maar enkele keren per jaar en met nieuwjaar gingen we niet naar de konijnen.
Mijn dochter kwam met dat verhaal thuis van die koeien, dat een bruine koe de ziektes opving en zo de bonte kudde spaarde (of omgekeerd), dus heb ik dat nagezocht voor die cavia en blijkbaar bestond dat bijgeloof ook.
Wij kenden het beestje eerst als zeerat, daarna als Guinees biggetje en nu als cavia.
Ik weet dus niet of ik konijn lust of niet, ik lustte het indertijd niet en heb geen poging meer ondernomen.
Haba
Als kind had mijn grootmoeder ook konijnen die de feestdagen nooit overleefden, als we daar waren wilde ik ook nooit vlees eten. Tegenwoordig ben ik vegetarisch omdat ik liever groenten en paddenstoeltjes eet .
ms
Ik eet ook veel groenten en champignons vind ik meer dan lekker, in die mate dat ik telkens mijn tong verbrand, maar dat verhindert niet dat ik vlees eet, heel weinig weliswaar maar ik eet het en blijf het eten. Ik heb het geprobeerd zonder en het is niets voor mij, ik voelde me na een week een slappe vod.
MyriamC
Ik zal ooit wel eens konijn met pruimen gegeten hebben vermoed ik, maar het idee staat me toch tegen. Omdat konijntjes aaibaar zijn zeker?
ms
Wel, ik heb hetzelfde gevoel. Ooit heb ik zelf konijnen gehad maar als huisdier en heb ik gedacht dat ze daarom niet in een pot pasten. Maar koeien en schapen zijn ook aaibaar.
MyriamC
Mijn schoonbroer slachtte zijn konijnen zelf terwijl zijn kinderen er op stonden te zien. En taai dat die beesten waren!
ms
Dat heb ik niet gezien, maar wat ik wel zag was al meer dan genoeg.
Kippen heb ik wel zien slachten.
Suskeblogt
Hoe ouder ik word, des te minder vlees ik eet. Konijn zeker niet met de gedachte dat het ene konijn als huisdier vertroeteld wordt en het andere in de pot terecht zal komen.
ms
Ik at altijd al heel weinig vlees en het wordt steeds minder.
Maar ik kan me wel indenken dat je een dwergkonijn niet koopt voor in de pot en een Vlaamse reus niet op schoot gaat nemen.
petergreyphotography
Kippen wrijven, nee dat doe je niet zo gauw. Mijn grootmoeder kweekte konijnen voor de slacht. Vlaamse reuzen. We mochten ze wel voeren, maar als huisdieren heb ik ze nooit beschouwd. Ook niet als voedsel trouwens, dat leerde ik pas later en ik vind konijn lekker, met pruimen inderdaad. In mijn jeugd kwam mijn vader eens met een enorme haan thuis. Die had hij gekregen of gekocht, dat weet ik niet meer. Het dier zat tot de kerst in een hok en toen heeft mijn vader een harnas aangetrokken om hem te slachten. Je kon aan die haan goed zien dat vogels afstammen van dinosauriërs. Enfin, bekend verhaal, haan nam postuum wraak door oneetbaar taai te zijn.
ms
Ik ga het tóch eens proberen eten, maar ik denk dat ik het klaargemaakt ga kopen.
Als het als vlees verpakt zit zie ik dat wel lukken, maar ik zie me nog niet met een bloot konijn en een handvol gedroogde pruimen beginnen …
elsjeveth
Dat had ik weleens mee willen maken, je vader ten strijde om de haan te vellen 🙂 zoete wraak van de gevederde despoot
marieclaire
Konijn! Nee, dat kwam bij ons niet op tafel. Ik heb een keer bij een tante in de tuin naar wat ik nu weet Vlaamse reuzen waren in elk een piepklein hok gezien. Ze zagen er tevreden uit zo al kauwend. Maar zo jong als ik was (8 jaar) vroeg ik me wel af wat ze (mijn tante en oom dus) er aan vonden aan die konijnen. Op dat moment stopte mijn neefje van 5 een zwarte naaktslak in zijn mond en zei, mmm lekker dropje, en slikte snel de slak door.
ms
Neen, naaktslak at ik niet. Mijn ex en mijn dochter zijn gek op karakollen en dat vind ik net rubber, dat moet ik ook niet. Die kleine zwarte, die je met een speld moet eten, at ik wel in Frankrijk en eens aan een kraam in Jezus-Eik.
Matroos Beek
Een blogbericht van mij uit 2015:
Sergio Herman is constant in de media met zijn documentaire ‘Fucking Perfect’ en met het interieur van zijn restaurant ‘The Jane’, dat werd verkozen tot één der mooiste. In alle kranten en tijdschriften staat te lezen dat tafelen in Sergio zijn restaurant een ware sensatie is en zoveel meer dan louter lekker eten. Dat heb ik nog niet mogen ervaren, maar ik denk te weten waar men het over heeft.
Een bepaald zondagsgerecht van mijn moeder was ook niet zomaar lekker eten, maar een ware ‘culinaire beleving.’ Op zondag aten we konijn in bier. Het konijn was van eigen kweek. Mijn moeder was een eersteklas konijnenfokster en kokkin van deze delicatesse.
Ik was als kind geen grote eter, maar het konijnenkopje ging er altijd in; daar zat niet zoveel vlees aan. Een konijnenkop oppeuzelen was een ware sensatie van geluiden, smaken, en gevoelens.
De afkerige reacties van mijn broertjes en zusjes – die absoluut geen vies konijnenkopje wilden eten, wakkerden een onappetijtelijke vertoning van mijnentwege aan. Ik kan mij levendig herinneren in welke volgorde ik alle onderdeeltjes van het kopje ostentatief op zat te eten.
Eerst begon ik mijn boventandjes te schrapen langs de wangetjes, die bevatten het meeste vlees en dan had ik het ergste alvast gehad. Vervolgens raspte ik met mijn ondertandjes het dunne laagje van de schedel er helemaal af. Daarna volgden de fijnste delen van de kop, zijnde de oogkassen. Met oprecht veel smaak en lenige tonggymnastiek zoog ik de naar bier smakende holle kijkgaten leeg. De sponzige massa in het hersenpannetje, slurpte ik uit, op een manier zoals ik tegenwoordig wel eens met een oester doe. Het malste deel, het tongetje, spaarde ik graag tot het laatst. Om aan het konijnentongetje te geraken, pakte ik met mijn kleine handjes de boven- en onderkaak aan de konijnentanden vast en zette ik kracht op het kaakscharniertje. Ik genoot van het krakend geluid bij het openbreken van het konijnenmuiltje. Met mijn snijtanden pikte ik het smalle tongetje op en klemde het vast in mijn mond. Het bood verzet want het zat vast aan een soort taai elastiekje. Ik moest de konijnenkop een paar keer ronddraaien, en heen en weer wiebelen met mijn kinderhoofd, eer het malse kleinood loskwam.
Met een ongeziene ‘fucking perfectie’ en groot zintuiglijk genot peuzelde ik het schedeltje helemaal kaal.
Ik vermoed dat ik begrijp wat Sergio H. bedoelt met een unieke culinaire beleving.
ms
Ik zou al gewoon, heel eenvoudig, met een anoniem stukje beginnen. Koteren, sloeberen, wiebelen, … zijn niet zozeer aan mij besteed.
Ik vond een recept van Jeroen Meus, ook met bier én met gedroogde pruimen.
Maar de eerste keer koop ik het -als ik het al koop- sowieso kant-en-klaar.
Maak jij het ook zelf klaar met het recept van je moeder?
Matroos Beek
Ik maak nooit konijn, meer nog, ik kan het niet meer naar binnen krijgen sedert de tijd dat mijn dochter een konijntje als huisdier had. Maar als kind vond ik het heel lekker.
ms
Wel ja, als kind denk je zover niet, het is pas later dat het gelinkt wordt.
Waarom ik het dan nu absoluut wil proeven, ik weet het niet.
Misschien gewoon omdat er overal te veel konijnen zijn en ze toch geschoten worden?
Net zoals slachtkippen.
elsjeveth
In Spanje bij mijn moeder aten wij veel konijn. De buurjongen kweekte konijnen soms krioelde het van de wollige beestjes, dan plotsklaps waren ze drastisch in aantal verminderd. De konijnen kop delicatesse heb ik nooit geprobeerd, de vriend van mijn moeder was ons altijd voor.
ms
Ik ert niks wat naar me kijkt. Ook geen vis. Daar moet ook eerst de kop weg. *ril*