Twee duiven zaten stillekes samen, zoals koperen duiven plegen te doen. Ze probeerden voeling te krijgen met het heden, maar dat viel hen moeilijk. Ze waren namelijk ergens, blijkbaar heel lang geleden, die voeling met hun verleden al kwijt geraakt en zodoende was het een probleem om dat aan het heden te linken.

Het eerste wat ze zich herinnerden waren twee handen die hen grepen terwijl ze met hun beidjes op een rommelmarkt zaten. Hoe ze dààr terecht gekomen waren weten ze niet meer. Maar dat er wel wat aan vooraf was gegaan bewijzen de stickers, die wel lotnummers lijken, die op hun onderkanten gekleefd zitten.

Ze hebben toen enkele jaren te pronken gestaan tot ze ineens in een doos terechtkwamen die op een zolder belandde, tot ze jaren later uit die doos werden gehaald, in een andere werden gestopt met spullen voor -alweer- een rommelmarkt. Ze zijn nooit verkocht -mogelijk zelfs nooit uitgepakt- geraakt.

Want na zo een 20 jaar, als ze goed de seizoenen hadden geteld, hoorden ze de stem die bij die handen van vroeger hoorde zeggen: “kijk eens, twee kraanvogels in Art Denoucoveau. Dat is dezelfde stijl als de duifkes”.

En de handen haalden de duiven uit de doos en de stem zei: “Hoe kon ik jullie nu willen weg doen? Mooi als jullie zijn, jullie koperen duifkes in Art Denoucoveau.” Daar wisten de duiven wel antwoord op. Zoveel kenden ze wel van de menselijke psyche. Dat bepaalde dingen een zekere afstand vergden en sommige herinneringen vroegen om een rustperiode, konden -of wilden ze- echter niet luidop vertellen.

En nu kwam er gestommel op zolder, kwam er gerommel naar beneden, werd de kerstboom gezet en werden er nog een tal -teruggevonden- vondsten van lang geleden uitgepakt, waarop de duiven ineens hoorden: “Waar heb ik die duiven nu gelaten?” Bang als ze waren dat ze terug in een doos zouden belanden, hielden ze zich stil.

Er werd gestommeld, er werd gerommeld, er werd gezocht, er werd gezucht. Een stem opperde zelfs dat ze -per ongeluk- in de Kringwinkel konden beland zijn.

“Ik zoek niet meer” zei de stem en zocht verder. “Ah, jij zoekt niet meer” zei een andere stem “dan ik ook niet” en zocht verder.

Ineens zaten de de duiven in het volle licht. “Ik heb ze!” juichte de stem. Ik had de doodsbrief over hun kop recht gezet. “Domme beesten”.

Dat vonden de duiven echt het toppunt van unfair! Wat hadden zij nu met die doodsbrief te maken?

Ze staan nu met hun beidjes terug op een ereplaatsje, maar ze hebben nog altijd een identiteitsprobleem.

Wat wil je? Als dat mens niet kan onthouden of ze nu Art Nouveau of Art Deco zijn?