Een goeie twee jaar geleden gebruikte ik het woord “Huidhonger”, hier deed ik dat, maar toen ik het las dat Matroos Beek het helemaal geen goed woord vond ging ik aan het twijfelen. Had ik het teruggevonden, ik zou rechtstreeks naar het log in kwestie gelinkt hebben. Bij deze. Waarom had ik een woord gebruikt dat niet tot mijn gewone woordenschat behoorde? Ik wist het niet en haalde “huidhonger” weg.

Toe ik het nu laatst over de ton beddegoed had popte het woord “huidhonger” weer op en ik overdacht en overwoog en vond het echt geen verkeerd woord voor een zeker gemis.

Ik kan er inkomen dat mensen bij wie knuffelen en lichamelijk contact ingeburgerd zaten er maar niks aan vinden, maar er zijn de anderen, waaronder ik.

Lichamelijk contact was -bij mijn moeder- uit den boze, een vriendelijk gebaar ook. Er mocht niks. En dan krijg je een knuffelbeer als man en knuffelkonijnen als de kleindochters en weet je waar die drang naar geborgenheid vandaan komt. Huidhonger, jawel.

Ga ik nu ook het woord terug bij het oorspronkelijke logje plaatsen? Ik weet nog niet, ik denk het niet … Het is niet omdat ik het geen slecht woord vind dat het daarom een goed woord is.

Want uiteindelijk als je huid honger -dorst zoals ooit een schoonheidsspecialiste het noemde- heeft, smeer je een crèmeke en dat is niet waar het hier over gaat.

Waar het wel om gaat is niks fysiek, want ik houd niet van aanrakingen. Dat is maar een select groepje toegestaan en ik kan de kriebels en de hippentrip krijgen van die mensen die tijdens het babbelen steeds maar mijn arm aanraken.

Niks fysiek dus maar eerder een mentaal gemis dat zich vertaalt in een warm gebaar en/of geborgen gevoel.