Vorige zaterdag -en gisteren ook nog trouwens- was er een boekenverkoop in Mol. En Mol, wel dat lijkt ook altijd wel een beetje thuis komen. Ik zou niet kunnen zeggen waarom, maar het is nu eenmaal zo.

Dus gingen we daar nog eens een mooie wandeling uitzoeken voor na die boekenverkoop. We kozen voor het Galbergenpad en volgens de informatie op de website van de gemeente:

(…)in de buurt van het Molse centrum verstopt zich nog een groene long die het bewandelen overwaard is: de Galbergen. Een stukje oer Kempen dat haast onaangeroerd is gebleven¹.

En na een uiterst geslaagde boekenaankoop, parkeerden we de auto op een parking tussen de bosjes om onze wandelkleren aan te trekken en begonnen er aan.

Na een paar honderd meter stonden er een paar huizen in dat bos, het is tenslotte een straat. Dat zien we in Mol wel meer, maar dat kan de pret niet drukken.

Maar toen moesten we een grote steenweg over en liepen we gewoon op straat.

En wat nu volgt schrijf ik nu omdat ik wel altijd vertel dat Luc kan mopperen over smalle paadjes bergop maar dat ik het nu eens wil hebben over wat mij aan het mopperen krijgt op wandel.

Er waren, zoals men dat nu pleegt te noemen, te veel prikkels: te veel beton, te veel auto’s en dat op een zaterdag, te veel gezoefzoefzoef en mijn oren die dat dan wel een poosje accepteren maar toch gaan protesteren.

En ik mopperde. Echt wel. Echt zo van: “Voor dit verborgen pareltje hebben ze toch niet hard moeten zoeken” en “Ik keer op mijn stappen terug hé” dreigde ik ook.

Maar uiteindelijk liep die straat het bos in, werd alles bos, mijn oren rustiger en was ik in één klap mopperaar af.

Een lang verhaal in het kort? Nadat we terug bij de auto waren, ons weer even in burgers hadden vermomd i.p.v. wandelaars, zegden we: “Toch een schoon wandeling hé” en “Die moeten we onthouden voor een volgende keer”.

Achteraf gezien was dat stuk ongeveer 1,3 kilometer lang maar kan ik dat tegen volgende keer, mits wat aanpassing, halveren.

Dan duiken we het bos in tegen de tijd dat mijn oren beginnen te sputteren en ik begin te mopperen.