De echte

We reden richting huisje en ik bedacht luidop: “We zitten nu aan zee maar we hebben ze nog niet eens gezien”, waarop Luc onmiddellijk afsloeg naar de doorgang naar zee die we ons nog herinnerden van de vorige keer.

En Luc zei: “Er is er ene bezig”. En ja, ik zag hem. En ik begon een beetje stevig door te stappen door het mulle zand, over het natte strand … en ik dacht: “We geraken er niet”. Het was namelijk eb en het strand was onderbroken door de waterplassen die achterbleven. En dàt met mijn gifgroene sneakers. En zeggen dat die wandelschoenen in de koffer zaten …

Nu ja, we vonden ergens een passage waar we mits wat huppen en joepen wel door geraakten, maar de tweede, neen, dat konden we vergeten. En mijn groene sneakers waren écht wel belangrijker.

Ik ben, ondanks dat, wel tevreden over de foto’s die ik nam.

Het Estaminet

Oorspronkelijk was het dus enkel een vermelding, net zoals die van het “Bierkasteel¹“, die Luc op de vakantieplanning had gezet. Het betrof “Estaminet De Peerdevisscher²” en Luc wou er gaan eten.

Anders dan de schitterende afwerking in de eetzaal van het “Bierkasteel” was de afwerking van “Estaminet De Peerdevisscher” niet minder indrukwekkend, maar dan -zoals gezegd- ànders. Oude gezelligheid in een vissershuisje. En wij hadden de laatste vrije tafel binnen, wat anderen niet deerde om buiten te gaan zitten om te eten.

Wij gaan beide gelegenheden wel onthouden voor een volgende keer, bij de eerste gaan we reserveren, bij de tweede hopen op een vrije plaats. Want één keer de voorlaatste tafel en één keer de laatste tafel … dat is meer geluk dan sjaans.

De foto’s

Navigo, het visserijmuseum³ ligt net voor het Estaminet en stond ook op de vakantieplanning.

Er is namelijk -nog tot 4 januari 2026- de tijdelijke tentoonstelling “Pèèrdevisschers” – portretten door fotograaf Stephan Vanfleteren⁴.

Die wilden we ook wel zien. En wat we zagen was echt wel de moeite waard.

Achterafke

De “peerdevisschers” zijn wel degelijk uitgegroeid tot een toeristische aangelegenheid. Op de foto’s die ik nam zie je de huifkar met nieuwsgierigen aankomen als de garnaalvisser te paard -de officiële benaming- uit het water komt.

In het “Estaminet De Peerdevisscher” maakten we er melding van en we kregen onmiddellijk een mooie prentkaart met op de keerzijde alle vismomenten voor 2025 waarop je de visser bezig kan zien. Bij enkele daarvan kan je ook aanwezig zijn bij het koken van de garnalen – op het strand weliswaar.

Dat doen we niet. We houden meer van het onverwachte, de verrassing. Maar het hééft wel iets.

En volgende keer loop cross ik dat duin niet meer over in gifgroene sneakers, goed geweten.