Sus en Schuur zaten in hun stamcafé “De Kwade Barbier” en keken wat sip naar het bodempje vocht dat er nog in hun glas was.

“Mijn geld is op” zei Sus.

“Mijn geld is ook op” zei Schuur “en Zotte Jef zou misschien wel op de poef iets schenken, maar Marie Lawijt wil dat niet. Ze wil boter op de plank en brood bij de vis”.

“Willen we op rooftocht gaan, we zijn toch voor iets de schrik van de buurt” stelde Sus voor.

Ze keken elkaar samenzweerderig aan.

Die avond bewogen zich twee donkere figuren in het steegje achter de tuintjes van het dorp.

“Hier?” vroeg Sus. “Neen” zei Schuur “hier zit ne kwaaien hond”.

“Echt?” vroeg Sus. “Ze hebben hem juist gehaald in ’t asiel” wist Schuur.

“En bij Mariette?” vroeg Sus. “Ook niet” zei Schuur “Mariette heeft een dikke knuppel achter haar achterdeur staan”.

Ineens doemde een indrukwekkende schaduw op in het steegje.

“Oei” zei Sus.

“Oei” beaamde Schuur.

“Gedomme, Sus en Schuur” zei de wijkagent “maak dat ge terug in ’t rusthuis zijt of ik pak ulle rollator af. Jullie pensioen wordt morgen gestort”.