Hoe doen ze het toch, die getuigen die aan de politietekenaar efkes uit de doeken gaan doen hoe iemand er uit zag. Hoe doet die politietekenaar het toch om aan de hand van die gegevens iets op papier te krijgen dat dan nog zo gelijkend blijkt te zijn dat ze de tekening verspreiden en soms de persoon nog vinden. Misschien wel met een programma speciaal daarvoor ontworpen.

mske kan dat dus niet. Ze ziet iemand maar kan daarna niet vertellen of die een bril op had, welke kleur van haar of ogen, welke vorm van gezicht. Ze mogen al blij zijn als die persoon recht stond, dan weet ze wel of die groter of kleiner was dan zij omdat ze zich wel herinnert of ze naar beneden, naar boven of op gelijke hoogte moest kijken.

Wat mske wel kan, of beter kon, dat is, éénmaal ze met iemand contact had zal ze die later weer herkennen. Vroeger kon ze zelfs de naam onthouden, als ze die al kende. Momenteel is dat minder en dat is niet omwille van een verminderend geheugen, dat is om een vermeerderend aantal mensen waar ze mee te maken krijgt.

Zo kan het dus gebeuren dat mske aan een meisje vraagt om een handje toe te steken bij iets dringend en dat het kind haar antwoord dat de grote Belg met grijs haar en baard haar had gevraagd om hem te helpen. “Dat is Slow” zei mske “ik leg het hem wel uit”.

Slow wist van niks. Die kwam volledig uit de lucht vallen. Volgens mske zat er ergens een misverstand.

Toen ze dan aan tafel zaten liep Slow daar voorbij, waarop het meisje zei dat hij dat niet was geweest. Allee kom nu, grote Belg met grijs haar en baard, maar niet Slow?

Het meisje zei: “hij was het!” terwijl ze Marc aanwees die daar ook nog doorkwam. mske heeft hem de situatie maar even uitgelegd, waarna ze er hard om lachten.

Nu kent mske Marc natuurlijk wel, maar ze zou hem nooit beschreven hebben als grote Belg met grijs haar en baard, gewoon omdat ze het niet wist. Nu wel natuurlijk. Nu heeft ze hem eens goed bekeken.