mske heeft het nooit begrepen gehad op sprookjes. Ze vond dat onzin.

Neem nu die prinses op haar erwt. Zeven matrassen en daaronder één erwt? En dat is dan een echte prinses. Wat is mske blij dat ze geen prinses is. Hoe geraak je verdorie ’s avonds in je bed? Met een lift?

Dus is ook die prins op zijn witte paard aan haar niet besteed. Wat ben je met een kerel die daarboven op een wit paard prins zit te zijn? Die moet daar ook ooit eens afkomen en wat zegt hij dan? “Ik heb honger?” En dat wil dan ook al iets zeggen. Komt daar nog bij dat paardenvijgen opruimen nu ook niet het plezantste werkske is en dat dat paard ook moet eten en geroskamd worden. En prinsen doen dat niet zenne.

mske blijft dus maar mooi met haar twee voetjes op de grond en is uiteindelijk nog moeilijk te ontgoochelen, omdat ze weet wat ze van de mensen kan verwachten en wat niet. Wie niets verwacht kan enkel meer krijgen.

En als die prins op zijn witte paard ooit mocht langskomen, zal ze die wel naar de prinses op de erwt sturen, kan hij die kussen bovenop haar berg matrassen zonder van zijn paard af te komen.