In een gekke bui kocht ik me een stylus pen voor het bedienen van het schermmenu van het fototoestel, een pen die én schreef én styluste. Eigenlijk wou ik die omdat die zo mooi tartan gedecoreerd was. Dat ik achteraf besefte dat ik die niet nodig had, doet niets ter zake. Die styluspen hoorde bij mijn foto-uitrusting.

In die Library op Arran lag een gastenboek. Ik wou daar wat in schrijven maar vond geen pen. Ineens bedacht ik dat ik wel de fototas had verkocht op de rommelmarkt -ik had me namelijk een sling rugzak gekocht, met het oog op die ellendige schouderhistorie- en dat ik me wel herinnerde de papieren uit de tas te hebben gehaald, maar het werd donker in mijn geheugen toen ik me probeerde voor te stellen wat er met die tartan stylus was gebeurd. Mezelf kennende zou ik ze dan toch samen met het fotomateriaal in die sling hebben gestoken. Ik heb daar dan met een aanwezig potlood geschreven.

Maar nu, ondanks dat ik ze niet echt nodig had, wou ik toch zo een nieuwe tartan stylus pen kopen. Maar daar waar ik ze kocht, waren ze op. Meer nog, de leverancier stopte er ook mee.

Toch bleef het hangen. Ik had ze niet nodig, maar vond het wel jammer dat ik ze kwijt was, alhoewel ik niet kon geloven dat ik die tas niet volledig zou hebben nagekeken. Ik ging thuis nog eens alle mogelijke penverblijven grondig checken. Waardeloos!

Tot ik besloot ook maar de sling nog eens aan een grondig nazicht te onderwerpen. Hm ja, in het vervolg zal ik beter moeten kijken -lees: tasten- want ze zat inderdaad bij het fotomateriaal, al was het dan nogal onderin.

En niet nodig? Dat hangt ervan af! Of er al dan niet zwervende potloden zijn als je iets wil schrijven.