Wizzewasjes

Het is niet omdat het mag … dat het moet!

Een kwestie van willen

Hij wou geen Frans spreken, neen. Hij sprak Nederlands. Engels? Ook niet.

Ik sprak dus Nederlands, maar toen ik merkte dat hij wel eens niet mee was met wat ik zei, ondersteunde ik mijn Nederlands met handgebaren.

Dat werkte.

Na de dagen die we omwille van ons pensioen niet aanwezig waren, wisten de collega’s me te vertellen dat alles best verlopen was, vermits zij met hem in het Engels hadden gepraat.

Hij keek schalks toen ik hem ermee confronteerde. “Zo leer ik niet” zei hij.

We hebben afgesproken dat ik alles in het Nederlands zal zeggen -hij ook- op voorwaarde dat hij wel zegt als iets niet duidelijk is. Daar kon hij mee leven.

Previous

Als blijk van vertrouwen

Next

Ik e.a.

2 Comments

  1. Kakel

    Als je allebei van goede wil bent, kom je heel ver!

    • ms

      Hij is gewoon gehaast. Hij wil het Nederlands zo snel mogelijk onder de knie hebben.

      En dan is het uitkijken natuurlijk tegen wie je durft te haperen. Er op vertrouwend dat ik niet zal lachen?

Wat denkte daarvan?

Powered by WordPress & Theme by Anders Norén