Het lijkt soms of een mens niets plezant mag doen in het leven.

Kinderboeken, bij voorbeeld, moeten leerrijk zijn. Wel niet alleen leerrijke kinderboeken zijn leerrijk. Een grappig boek dat aanspreekt maakt vlottere lezertjes.

Als je met kinderen naar een pretpark gaat, zijn er die onmiddellijk hele verhalen hebben over een museumbezoek met kinderen, want het moet niet altijd een pretpark zijn.

Of er wordt tussen neus en lippen even vermeld dat kinderen bij één of andere uitstap niets bijleren. Dat er andere gelegenheden zijn waar ze dat wel doen.

Inderdaad! Ik noem die gelegenheid: “school”.

Nu is het niet alleen voor kinderen zo. Mensen doen soms een beetje neerbuigend als het over andermans ontspanning gaat.

Ik heb alle boeken van Agatha Christie en ik heb ze stuk voor stuk meer dan één keer gelezen. Ik heb ook alle boeken van Harlan Coben -minus twee- en ik heb ze haast allemaal gelezen.

Ik erger me dan ook niet aan volgende opmerking over Agatha Christie:

As light reading between more demanding literary works, Agatha Christie never fails.

of in een interview met Harlan Coben

Does it ever bother him when people dismiss his books as airport fodder? He laughs. “No. Read me if you want. Don’t read me if you don’t want to.

Neen toch. Ik weet wel beter.

Maar toen ze in een sullig niemandalleke van een film, The truth About Cats and Dogs, die we ergens vorige week bekeken, het lezen van “Letters to Sartre” van Simone de Beauvoir te hoog gegrepen vonden voor iemand die meer van thrillers en lichtere romans hield, dacht ik er toch even het mijne van.

Als ik op mijn bijzettafeltje kijk en de boeken zie die naast mijn pc liggen, dan denk ik: “och ze zeggen maar”. Want noch Agatha, noch Harlan liggen hier.

Die boeken die hier wel liggen? Die kan je studieboeken noemen zo je wil. Ze handelen over fotografie, over fotobewerking maar ook over CSS, flash, html en aanverwanten. Zelfstudie dus. Omdat het mij interesseert, omdat ik wil weten hoe het allemaal zo wat in elkaar zit.

Iedereen mag natuurlijk boeken lezen die als literatuur met een hoofdletter beschouwd worden. Maar als je ze leest omdat je ze graag leest of omdat je iets wil bijleren en daarnaast een andere hobby hebt, wat is dan de verdienste?

Maar ik persoonlijk? Wat kan het mij nu schelen wat Simone aan Jean-Paul geschreven heeft? Ik lees andermans brieven niet.

Nooit!