Voor zolang mske zich kan herinneren heeft ze koffie gedronken. In die mate dat ze koffie lekker vond, toen ze in Antwerpen woonde. We hebben het hier over zwarte koffie. Niet van die waarvan de koffie aan de rand bleef plakken, maar ook niet van die waarvan je de bodem kon zien. Gewone maar echt wel zwarte koffie.

Als je dan weet dat mske pas vier was toen ze Antwerpen verruilde voor het dorpke uit haar kindertijd, dan vraagt mske zich soms af of het indertijd algemeen aangenomen was dat kleine kinderen koffie dronken. Heden ten dage kan ze zich dat nu niet echt voorstellen.

In elk geval, in het dorpke van haar kindertijd, tussen haar vierde en haar zevende, vond ze koffie blijkbaar minder lekker, want ze dronk te weinig en kreeg kristallen in haar nieren. De dokter zei: “meer drinken”. Maar mske zou niet geweten hebben wat ze kon drinken, want buiten de verplichte tas bweukmelk elke avond, kreeg ze maar een glaasje, van die hele kleinekes, limonade bij haar middageten en verder ’s morgens en ’s avonds een tas koffie.

Bij de verhuis naar het dorp van haar jeugd, zei ze dan ook: “dat is hier terug zulke lekkere koffie als in Antwerpen” en toen was ze dus zeven. Blijkbaar betrof het koffie van het merk “Fort”, die ze in het Oost-Vlaamse dorpke niet gehad hadden.

Op haar veertiende, na nog maar een verhuis, mocht ze van de dokter zoveel koffie niet meer drinken, omwille van opkomende acné. Eigenlijk een eigenaardige uitspraak, want, het bleek hem vooral om de suiker in de koffie te gaan en de dokter vond dat koffie zonder suiker niet te drinken was. Frisdrank was dan ook uitgesloten. Toen moe opperde dat er niet veel te drinken over bleef, zei de dokter dat mske dan maar bier moest drinken. Dat was dubbel goed want er zat nog gist in ook.

Een echte koffieleut is mske nooit geweest, het bleef bij ’s morgens een tas of twee en ’s avonds een tas of twee. Gedurende de dag bleef dat echt wel beperkt.

Toen ze later van werk veranderde en er elke morgen koffie werd gemaakt voor iedereen, dronk mske al eens een tas meer, maar dat was cafeïnevrije, want de baas had al zenuwen genoeg en zodoende … Dus kreeg mske na verloop van tijd weer ambras met haar maag. Na navraag, bleek dat van de cafeïnevrije te komen. Voor zover ze het zich nog herinnert natuurlijk … het had iets te maken met malt. Malt zou in koffie zitten, die bij de gewone koffie onschadelijk gemaakt wordt door de cafeïne, maar bij cafeïnevrije, vrij spel krijgt en last verkoopt bij een gevoelige maag.

Nog later, veel later, zo een tiental jaar geleden moet het geweest zijn, stond mske op een ochtend op en haar maag zei: “bweuk” toen ze haar tas koffie aan haar lippen zette. En als mskes maag “bweuk” zegt, dan luistert mske, want met die rebel kan ze beter op goede voet staan, want bij dienstweigering, kan mske zich serieus ziek voelen, al is de laatste jaren gebleken dat de hoofdoorzaak eigenlijk stress is.

De volgende ochtend bleef die maag “bweuk” zeggen tegen koffie. Sedertdien drinkt mske geen koffie meer. Hoop en al eens een cappuccino maar als dat drie keer op een jaar voorvalt is ’t veel.

Vanwaar nu ineens die plotse gedachte aan koffie. Aanleiding was waarschijnlijk iets waar ze het met Bollie over had. Bollie vertelde dat Ella ook graag speculaas tussen haar boterhammeke lustte. Speculaas die dus eerst in een tas koffie gesopt en daarna met licht aandrukken tussen de boterham gestopt wordt. En Bollie had er aan toegevoegd, dat ze de tas koffie maar weggenomen had, want stel dat Ella die had opgedronken.