Als je een pozeke terug aan mske zou gevraagd hebben wat de woorden “waking the dead” voor haar betekenden, zou ze geantwoord hebben: “The Adams Family”.

Maar toen kwam het feuilleton op vrijdagavond dat “Waking the Dead” heet. Een goed in elkaar gestoken feuilleton dat handelt over het oplossen van onopgeloste moordzaken.

“Die Boyd” wist mske “die doet me aan Steve Stevaert denken”. En ze dacht erbij: “tiens, dat heb ik precies nog al eens gezegd”. Slow beweerde dat Boyd een baard diende te hebben, een soort ringbaardje. “Waar haal je dat nu uit?” vroeg mske.

Enkele weken terug, zat/lag/hing ze weer in haar favoriete positie in die zetel, tegen Slow aangeleund naar “Waking the Dead” te kijken, toen ze zei: “dit hebben wij al eerder gezien”. Niet dat ze wist wat er ging gebeuren, maar sommige fragmenten kwamen haar bekend voor. “Dat is juist” zei Slow “het zegt mij ook iets”.

De twee daarop volgende weken kwamen er weer bekende fragmenten in zonder dat ze zich het verhaal herinnerden. “Wij moeten dat vroeger al gezien hebben” zei mske en ze begon te denken, want mskes geheugen is normaliter van die aard dat het wel onthoudt wat het gezien heeft, behalve die periode van augustus 2004 tot april 2005. Daar zit een gat, een zwart gat, een gat zonder herinneringen. “Waarschijnlijk dateert het van toen” zei mske tegen Slow. “Had Boyd toen geen baardje?” dacht Slow luidop. “Euhm” dacht mske stillekes, want Boyd had ook in die bekend aandoende afleveringen geen baard.

Zaterdag keken ze naar de aflevering die ze op vrijdag opgenomen hadden. Deze keer waren er geen herkenningspunten. Compleet onbekend. Nooit eerder gezien dus … ware het niet dat Boyd met een baardje rondliep. Een ringbaardje.