Na dat postje van gisteravond waarin stond dat bepaalde gesprekken niet meer plaats moeten vinden als er geen kinderen meer zijn, bedenk ik me dat het bij ons altijd nét het tegenovergestelde was.

Alhoewel ik als kind te vroeg naar bed werd gejaagd, hadden Zus en Zoneke de onhebbelijke gewoonte om steeds te vroeg naar bed te willen, zodat we hen eerder moesten trachten op te houden.

De mensen vonden dan wel dat wij brave kinderen hadden, die zo gewillig naar bed gingen, zelfs zonder dat wij iets zegden. Zus die werd moe als het donker werd. Kan je je dat in de winter voorstellen?

Zus en Zoneke gaan nog altijd vroeg slapen. En Zus? Die gaat nog steeds met de kippen op stok. Maar dat deed moe trouwens ook.