mske heeft jaar en dag sjaaltjes gehad én aan gehad, behalve zowat de jaren hier, maar dat heeft dan ook zo een reden of het zou juister zijn te zeggen helemaal geen reden. Toen ze echter terug beter bevriend raakte met Baskuul ging ze in haar sjaaltjesschuif snuisteren en sedertdien zijn de sjaaltjes weer ín hier ten huize.

Op een dag echter stond mske hier met de Arafatsjaal in haar handen. Jaren geleden, dat zal zowat 15 jaar zijn, was die ín en hadden Zus en Zoneke er elk een. En ja, mske kreeg er ook ene van ofwel Zus ofwel Zoneke. Die sjaals zijn onhandig, niet elegant maar warm. mske droeg die dan ook voor de sport, daar stoorde het niet dat je zo een dik ding rond je nek hangen had en de winterjassen waren ruim genoeg. Maar nu? Nu stond mske hier met die sjaal in haar handen en bedacht dat die trend toch wel door was en dat dat toch niks meer was voor haar.

En toen onlangs las mske het artikel over de buschauffeur van De Lijn. mske kon begrijpen dat De Lijn daar niet akkoord mee ging aangezien er een kledingvoorschrift geldt, maar anderzijds, ’t was toch verduveld koud in die periode dat het nog eens echt winterde. Maar dat is een zaak tussen De Lijn en de chauffeurs. Om daar dan direct de politiek bij te sleuren, dat vond mske er echt wel over.

Voor zover de bedenkingen en ondertussen lag haar Arafatsjaal daar op een onbestemde toekomst te wachten.

Tot …, en daar moest mske toch heel hard om zuchten, de redder des vaderlands opperde dat iedereen uit solidariteit zo’n Arafatsjaal zou moeten dragen. “Wat bemoeit dat baaske zich met wat we wel aan of niet aan mogen trekken?” dacht mske en ze dacht ook dat door deze inmenging van Bert Anciaux er nu toch een politiek geurke aan dat stuk textiel hing, daar waar zij liever haar eigen parfum ruikt. Dank zij deze interventie is hij geen warm kledingstuk meer maar een provocatie-object.

Einde van de Arafatsjaal als sjaal … misschien als doekje op een of ander bijzettafeltje, want om er in te snutten is hij echt te groot.