Wat een zalige luxe is het een winkel te kunnen binnengaan zonder bekeken te worden als verstoorder van hun drukke bezigheden! Wat een reuze geruststelling is het door een vriendelijk persoon te woord gestaan te worden als je ergens binnengaat! Vanwaar komt dat hemelsbreed verschil in mentaliteit met hier maar een 40-tal km verder?

Door de meer centraal gelegen bewoners van dit land wordt deze streek “de achterafgebieden” genoemd maar waarom kunnen hier dan dingen gerealiseerd worden die ginds niet kunnen?

Omwille van die mentaliteit heeft mske vanmorgen iets uitgeprobeerd wat al een paar jaar op haar maag lag. Ze heeft de originele lijst van het portret van éénjarige Zus, waarvan het glas gebroken was, samen met het portret zelf in zijn huidige lijst, in de auto gezet en heeft het meegenomen naar de plaatselijke fotograaf.

Toen dat glas sneuvelde beweerde de fotograaf van ginder dat dat het herstellen niet waard was aangezien het om antireflectieglas ging en de lijst geen standaardmaat was. Dus verkocht hij maar een andere, minderwaardige lijst.

Deze fotograaf heeft mooi de prijs opgezocht van de standaardmaat groter, gaat die bestellen en gaat bovendien dat glas bijsnijden en de foto terug in de goeie lijst steken, tegen volgende vrijdag. Voor de kostprijs ervan kan je géén andere lijst kopen.

Maar een gehaast persoon is hier een zeldzaamheid, ze kennen geen stress. Héél waarschijnlijk hebben ze dat geleerd van de appelen en de peren hier op de vlaktes, die haasten zich ook niet en worden géén dag vroeger rijp dan ze zelf willen.