Een smske:

Ze vergaten ons eten, nu gratis drink van de manager. En dat zijn wel hele kuipen.

Effectief. Doe uw zwembandjes aan en schol.

Wat was er gebeurd? We kwamen veel te vroeg aan in Killin, het stadje waar we een B&B hadden geboekt. We checkten wel in, maar reden dan terug naar de Falls of Dochart, waarvan de foto’s nog niet op Flickr staan. Ik vrees dat dat een winterjobke wordt.

Bij het zien van het uithangbord kregen we zin in een crèmeke. Maar de crèmerie was dicht. Ze behoorde echter bij het hotel. We stapten de volgende deur binnen waar ons werd gemeld dat dat de ingang voor de hotelgasten was. De bar was de volgende deur.

In de bar kregen we te horen dat ze geen crème serveerden als de crèmerie dicht was. Stoorde ons dat? Neen, omdat de mensen zo vriendelijk waren en omdat het hoogst gezellig was.

Omdat het hoogst gezellig was bestelden we iets te drinken. Luc drinkt altijd cola als hij rijdt, ik bestelde een lager in a pint, of course.

Na een poos liepen er twee obers met grote houten dienbladen voorbij, zo een beetje in de stijl van oude platen uit de tijden van Ivanhoe en Robin Hood. Op die planken, wat die dienbladen ook wel waren, lagen de lekkerste dingen hoog opgestapeld. En bij het zien van al dat lekkers kregen we zin in eten. Geen honger, dat niet, gewoonweg zin.

We bestelden, maar aangezien het eb in ons glas bestelden we nog eens hetzelfde. We kregen een mandje met bestek, servetten, zout en peper en wat je nodig kan hebben bij het eten.

Om één of andere reden -gezelligheid waarschijnlijk- beseften we niet hoe lang we daar zaten, tot ik ergens halfweg die pint toch zei: “Zouden die ons vergeten zijn?” waarop Luc antwoordde: “Ah, bah neen, ze brachten dat bestek toch”.

Tot ineens de kelner aan de tafel stond: “Sorry guys, we forgot you”. Hij legde uit dat, als we nog vijf minuutjes geduld hadden, het eten gegarandeerd op tafel zou staan. We zegden toe, waarop Luc efkes zijn handen ging wassen.

Terwijl Luc zijn handen ging wassen stond de kelner daar terug met nog een cola en a pint, of course, … van de manager, zo zei hij, waarop ik bovenstaand smske verzond.

Ze zaten er danig mee in hun maag, denk ik, want later kwam ook nog de kok zelf zich excuseren waarop Luc zich luidop afvroeg of hij me nu voor de eerste keer dronken zou zien. De kok lachte het weg. Hij zei dat dat maar fluitjesbier was. Nu niet precies in die bewoordingen, maar hij noemde het een licht bier.

En als je denkt dat het daarmee uit was, kwam daarna het meisje dat de fout had gemaakt zich ook nog excuseren en ons bedanken omdat we zo understanding waren.

Mensenlief, excuses? We hadden de tijd van ons leven! Als we ooit nog terug naar Schotland gaan, gaan we zeker nog eens in Killin passeren en dan niet alleen omwille van de avonturen in die bar, maar ook die B&B was een superlatief op zich.

Meer foto’s