Al een paar keer, toen iemand zei dat Se7en zo een goeie film was, had mske gezegd dat ze die film niks vond omdat het einde niet klopte. Toen Slow gisteren opsomde wat er op TV was en ook Se7en noemde bedacht ze ineens dat ze het begin nog wist en het einde, maar alles daartussen was gewoonweg weg. Slow had hem nog nooit gezien en dus installeerden ze zich, in hun nu al gekende favoriete houding in de zetel.

Niet moeilijk dat mske zich niks herinnerde, er is in die ganse film niks te beleven. Alleen veel gepalaber en gesluip in het donker mét pillamp. Maar als ze dan de keer daarop, als er geen lijk meer ligt en er geen vingerafdrukken meer gezocht moeten worden, terug in dat huis binnen gaan, dan knippen ze gewoon het licht aan.

Wat nog? Een dikke blote dode, een paar lijken en heel veel ketchup.

Verder een politieman die reageert als een overjaarse kleuter, die wel een vaste job had, maar om een rede die niet bekend gemaakt wordt een overplaatsing wil, waardoor de vrouw, waar hij toch zoveel van houdt, haar job moet opgeven om te gaan wonen in een stad die ze niet ziet zitten.

En een moordenaar wiens naam er niet toe doet: John Doe, Jantje Niemand. Natuurlijk doet die naam er niet toe maar iets of wat achtergrondinformatie over een moordenaar maakt een film.

Daarom willen we over dat lullige einde zelfs niks meer zeggen. Se7en is een film die shockerend wil zijn maar niet durft. En deze keer weet mske wel waarom ze hem niet meer wil zien. En Slow? Wat vindt hij er van? “Poeh … niks speciaal!”

Nog efkes iets over de acteurs. Morgan Freeman en Kevin Spacey waren goed, maar Brad Pitt is dan voor sommigen leuk om met zijn bast op de almanak te staan, maar … acteren?