Er was een tijd dat het gevaarlijk was homo te zijn. Die tijd heeft mske niet gekend.

Ze heeft wel de jongen gekend, de broer van haar klasgenootje. De jongen die zo aardig was, zo fantastisch, die telkens met de klas op stap ging als enige jongen tussen een tiental meiskes, op wie toch niemand verliefd werd. Hij was homo en het was toen nog zo een schande dat hij eerst enkele jaren in Brussel ging wonen met zijn vriend eer hij terug naar het dorp kwam.

Later leerde mske de twee Amerikaanse militairen kennen, die in Duitsland gelegerd waren. Fantastische mannen.

Nog later een koppel aan de kust. Deze keer was één van beiden een beetje verwijfd. Krulpermanent en zwaaiend handje. Maar er zijn nu eenmaal verwijfde hetero’s ook. Nog steeds kon mske best met hen opschieten.

En dan was er Rob, Zonekes uitgaansvriend. Lieve knul, crème de la crème.

Aan geen van hen heeft mske zich ooit gestoord, aan geen van hen heeft mske zich ooit geërgerd, geen van hen heeft mske ooit belachelijk gevonden. Mensen tussen de mensen, elk met zijn karakter, zijn specifieke kenmerken en eigenaardigheden.

En toen begon het geroep om gelijkheid. En mskes mond viel open bij zoveel uitdaging in naam van die gelijkheid. Want ineens waren daar groeperingen die meer gingen eisen dan wat gelijkheid inhield. mske begon echt te vinden dat er vroeger uiteindelijk meer gelijkheid was dan nu. Gelijkheid is niet het zelfde als uitdagen en net handelen alsof je leven enkel uit een seksuele voorkeur bestaat.

Waarom nu dít postje? Omdat ze nu weet dat het niet enkel haar opinie is. Normale homo’s zijn ook niet zo happig op dat soort publiciteit.

Een gewaardeerd mens te zijn tussen de mensen. Is het niet dat wat de meeste mensen willen. Als iedereen zich met zijn eigen bemoeit, kan dat nu toch zo moeilijk niet zijn.