Zoek
De corona-afzondering met een zee aan tijd om niets te doen, doet een mens meer en te veel denken. Waaraan denkt een mens dan? Aan dingen waar je eigenlijk niet meer zou mogen aan terugdenken.
Het resultaat was dan ook dat ik de gedachten niet meer in bedwang kon houden en ze uiteindelijk maar hun vrije gang liet gaan en begon te typen.
Ik schreef enkele bedenkingen in concept maar weet niet of ik ze zou posten. De mogelijkheid zit er namelijk in dat ik ik jullie zou vervelen – voor zover ik dat nu al niet doe. Ik zou in dat geval namelijk enkele dingen aan de wereld kond doen die ik als afgehandeld beschouw maar die het blijkbaar niet echt zijn vermits ze zo dicht onder de oppervlakte liggen te sluimeren.
Enerzijds denk ik: “het blog is mijn dagboek, daar staat in wat me aanbelangt”. Anderzijds denk ik: “Het belangt me ook aan dat ik niet kwetsbaar wil overkomen, die ik-kan-het-allemaal-alleen ingesteldheid van mij, prinses in de ivoren toren, ongenaakbaar, ijskoningin.
Delen is goed maar ik wil enkel delen wat deelbaar is.
De tijd van de beveiligde postjes ligt achter me. Zelfs die waren niet echt veilig, aangezien de reacties van sommige toegelaten lezers … achteraf.
Bedenking: zet ik die bedenkingen beveiligd? Of gewoon helemaal privé? Net of ze er niet zijn? Misschien gooi ik ze gewoon weg … nu ze -nog maar eens, inclusief een paar nieuwe- van me af geschreven zijn.
Matroos Beek
Ik heb ook een paar logjes staan waarvan ik denk… beter maar niet. Er is zoveel dat ik wil maar niet kan schrijven. Een lastige evenwichtsoefening…
ms
Zelfs over dit, nogal oppervlakkige, had ik sterk mijn twijfels.
Eigenaardig als je bedenkt dat ik er in de beginperiode van het blog veel over schreef.
Te herkenbaar geworden? Zoals je zegt: het evenwicht vinden is moeilijk.
Bertie
Het is lastig te adviseren, Niemand kan inschatten hoe publicatie uitpakt, wat het oproept, of en hoeveel spijt je krijgt of juist niet.
De beslissing is aan jezelf.
Vervelen zul je me niet gauw , je moest eens weten hoeveel ik al schreef en wegstopte. Vaak weggooide.
Zo op jezelf te zijn teruggeworpen maakt dat er van alles bovenkomt in je geest.
ms
De jeugd heeft dat probleem niet. Die flappen er maar alles uit: klinkt het niet, dan botst het maar. Soms denk ik dat die echt tegen geen stootje kunnen.
Welk kwaad kan ik er mee aanrichten? Dat diegenen die er nog zijn gaan inzien dat ze zich lieten manipuleren? Dat kan ik hen even goed in hun gezicht eens zeggen … voor zover ik hun gezicht nog zie.
De steen op zich ligt al lang op de bodem, het zijn de uitdeinende rimpels die nu weer van alles teweegbrengen.
francky
Als je twijfelt doe je het beter niet. Privé kan natuurlijk altijd.
ms
Dat zegt men over corona ook. Maar omdat anderen het er maar goed van nemen en maatregelen aan hun laars lappen, zullen wij wel langer opgesloten zitten.
Ooit zei men me dat de slimste zwijgt. Dat is niet zo. De zwijger is gezien over de gehele lijn.
Anna Berg
Wikken en wegen doen de meesten onder ons, denk ik. Herkenbaar!
ms
Het overvalt je plotseling: een minder moment, een onverholen woord aan de telefoon, een onverwacht voorval …
elsje
Het kan inderdaad lastig zijn, posten of niet posten. Een aantal blogs staan in mijn concepten. Daarbij denk ik, mmmm, wie wil dit weten, wil ik dat wel vertellen. Toch bewaar ik ze je weet maar nooit.
Ook zijn er blogs van een aantal jaren terug waarvan ik nu denk: mens wat zeurde je…
En toch, eenmaal van me afgeschreven luchtte het destijds wel op.
ms
Bij het herlezen van sommige oudere logs denk ik dat ik ze schreef òm niet te moeten denken.
Sommige nietszeggende van toen heb ik zelfs weggehaald omdat ik zelf niet meer weet wat er toen juist gebeurd was.
Ik twijfel nog steeds aan die twee: enerzijds omdat één ervan nog uitlopers kent, ik het persoonlijk zou kunnen zeggen maar het vervolg zo kan voorspellen.
Het andere vind ik persoonlijk zo precies beschreven hoe ik me ooit heb gevoeld en het nooit verwoord kreeg. Maar inderdaad, wie heeft daar nu nog een boodschap aan?