Het is zaterdag en het is nog stil. Hopelijk blijft het buiten ook stil en niet zoals gisteren toen er hier ene voor de deur een serenade kwam geven.

Ik dacht dat hij zijn binnenste er uit ging trompetten. Dit is nochtans het laatste huis in de rij. Als hij efkes achter ’t hoekske ging dan had niemand wat gehoord.

Eigenlijk is dat precies zo dat iedereen hier voor ’t venster zijn ding wil doen. In de namiddag ook. Ineens een schreeuw met een echo. Twee plezante die hun hond leerden los lopen en dat beest schoot er net hier van door. Schreeuw van haar, schreeuw van hem, vlak voor ons venster.

mske rolde bijna met haar stoel onder ’t buro. En ik? Ik rolde mee …