De naam op de vitrine zei “Snacks”. Wat er onder stond was een typisch Vlaamse meisjesnaam. Slow had gezegd dat hij geen zin had in frieten of een hamburger of een worst van het kot bij de kwibussen. Hij wou een gewoon belegd broodje. Zodoende … de snacks met de Vlaamse naam.

Ze gingen binnen, Slow eerst. Hij draaide zich om en mske zag zijn verbaasde blik. Hij vroeg niet “Wat gaan we nu doen?” al zag mske het hem wel denken.

“Voor mij een broodje kebab” zei mske tegen de man die al even verbaasd keek. “Maak er maar twee van” zei Slow. “Meenemen of hier … ” vroeg de man terwijl hij naar het zaaltje achterin wees. “Hier” beslisten Slow en mske want in de auto eten is zo onhandig. Het zaaltje zat zo goed als vol en ze zetten zich aan een tafeltje. Aan de, ook al verbaasde, ogen van de andere bezoekers was te zien dat ze niet gewend waren dat … maar ze begroetten hen toch vriendelijk, iets wat je in andere degustatiezaaltjes kan vergeten.

Terwijl Slow efkes zijn handen ging wassen zag mske dat de man broodjes van een serieus formaat klaar maakte op een plateau en daar nog frieten bij kiepte ook.

“Heb je gezien wat grote broodjes?” vroeg Slow toen hij terugkwam “en die frieten erbij? … Dat zal dan toch niet voor de aangegeven 3€ zijn” opperde hij verder ondanks dat een blikje cola ook maar 1€ kostte. “We zullen wel zien” zei mske.

En werkelijk, ze kregen zo een brood met frieten en het was er gezellig.

Bij het betalen kon Slow het niet laten om toch maar weer efkes curieus te zijn naar de nationaliteit van de zaakvoerder. Toen ze buiten waren zei Slow: “awel verdraaid, hier komen we nog”. Of hij het had over de vriendelijkheid, de prijs of de verruiming van zijn cultuur zullen we maar in het midden laten zeker.