De hond heeft dan niet geblaft, toch had mske ergens in haar onderbewustzijn iets gehoord. Later zei ze tegen Slow dat er net iets omgevallen was. Ik heb toen al lichtjes veiliger oorden opgezocht. Daarmee bedoel ik dan verder van haar verwijderd.

Iets later zei Slow: “wel kijk de priezenblok is naar beneden gedonderd, dat zal je gehoord hebben”. En nog iets later keek mske ineens naar de schouw en zei: “wààr zijn de kerstkaarten?”

Had ik het niet gedacht dat dat gans uitgestald uitstalraam belangrijk genoeg ging zijn om er een huishoudelijke rel over te krijgen. Ze zei: “Sloef! Ge moet verdorie van die schouw afblijven”. Maar ik liet me niet zien zé!