Wizzewasjes

Het is niet omdat het mag … dat het moet!

Tinnitus en die dagen

Iedereen kent ze … Iedereen heeft ze … Je weet wel …

Van díe dagen!

Was het ’s avonds bij ons thuis komen van de tweedaagse bij Zoneke nog allemaal in orde, had ik ’s nachts bij de nachtelijke wandeling over de palier me daar toch een lawaai in mijn hoofd. Tinnitus had zijn zinnen gezet op een avondje feesten, wat bij hem resulteert in een aanhoudende dreun die de toegelaten decibels fel overstijgt.

Daarmee ben ik woensdagmorgen dan ook opgestaan. Om na een uurtje doorbijten van Luc te horen te krijgen dat de spoelbak van de wc niet terug vol loopt.

Een hele voormiddag hebben we geprobeerd die zijn code te kraken maar niks hielp, dat deksel zat en zit muurvast.

Ik heb de twee knoppen er uit gekregen, ik heb die ene er waarschijnlijk té fel uit gekregen, die laat zich niet meer zien.

Luc keek bedenkelijk toen hij zei: “Ik kon die vroeger gemakkelijk losschroeven, maar dat kan haast niet, want die twee pinnen -allee nu nog maar één- zitten daarvoor in de weg”.

Op de middag gaven we het op en hebben een paar emmers water het werk laten doen. Komt tijd, komt raad.

In de hoop Tinnitus in slaap te wiegen -en dat helpt wel- hebben we in de namiddag, nadat de meteropnemer van Fluvius was langs geweest, naar Blue Bloods gekeken. Een feuilletonneke over een politiefamilie waarin nogal wat zedegepreek voorkomt en waar je niet te veel moet nadenken. Een slaapverwekkend geval. Dat vindt Tinnitus ook.

De decibels gingen omlaag en ik werd al weer wat vrolijker. We keken na het avondeten nog een aflevering -ze geven die dingen per 3 of vier- en zo een drie kwartier later nog ene. Tinnitus sliep.

Ik niet, want toen ik recht stond voelde ik iets raar in mijn oor. Net of het vol watten stak. Had Tinnitus zijn kopkussen opgeschud en mijn hoorgang verstopt?

Ik trok het hoorapparaat uit mijn oor en hoorde me daar een “PLOK” … maar een “PLOK” … Mensenlief, wat een “PLOK” was me dat.

Het hoorapparaat had ik in mijn hand maar het dopje zat er niet op. Dat zat in mijn oor.

Luc keek -op mijn vraag- in mijn oor maar vond mijn gehoorgangetje te smal om iets te zien. Als hij dat zei klonk dat net of het over iets lieflijks ging, maar ik kon het verdomde ding wel naar de verdoemenis verwensen. Mensenlief, wat een rot gevoel was me dat.

“Kom, we zijn weg” zei Luc. De dokterspraktijk was dan al wel gesloten op internet, maar de dokters waren er nog. We mochten onmiddellijk gaan. En als dat niet was gelukt zou Luc met mij naar “Spoed” zijn gereden.

Ik acht hem er toe in staat.

Previous

Fluvius op bezoek

Next

De Kempense Kolonies

14 Comments

  1. En het dorpje is uit je oor? Ik dacht even dat de wcknop in je oor terecht gekomen was. Het is, raad ik, uiteindelijk goed gekomen. Maar die dagen, ze moesten ze afschaffen!

    • ms

      Compleet verbieden moesten ze die!

      Het dopje kwam wel goed, de spoeling van de wc niet. Daar zal een vakman aan te pas moeten komen, vrees ik.

  2. Verbieden op straffe van noem-maar- op
    Tinnitus ook, iK Herken het lawaai. Het lijkt soms oorlog in mijn hoofd.

    • ms

      Ben je er al uit of het lawaai veroorzaakt wordt door stress? Of dat het lawaai zelf de oorzaak is van stress? Ik nog niet.

      Ik zou dan tegen de muren oplopen … moest het zo steil niet zijn.

  3. Ik denk aan stress als oorzaak, die de tinnitus vergert.

    • ms

      Het zou kunnen. En al was ik die avond relax naar huis gekomen was er in de late namiddag toch een stressmoment geweest … dat Tinnitus goed in zijn oren geknoopt heeft en ’s nachts kabaal ging maken.

      Maar het is ook zo dat ik na zo’n nacht enorm veel stress heb door zijn lawaai.

  4. …verergert

  5. Vervelend dat je er snachts last van krijgt.
    Heb ik nooit, ook niet als ik wakker lig. ’s Avonds is het het ergste. Vrachtwagens, harde muziek, gerommel, van alles. En een zwaar gesuis, dat vind ik het akeligst.

    • ms

      Gedurende de dag is het veelal enkel een gezoem (soms verwaarloosbaar en soms te verhelpen met geconcentreerd bezig zijn).

      ’s Avonds is het gefluister (luid genoeg om te horen, te stil om te verstaan), zijn het voetstappen en/of gescharrel. Die zijn niet dagelijks, ook niet wekelijks. Daar is geen lijn in te trekken. Die geluiden hoor ik dan ondanks dat ik mijn dekbed en de hele vracht dekens over mijn oren trek: in mijn hoofd dus. Dat doet me dus niks meer.

      Maar die momenten dat ik TV MOET kijken om het leefbaar te houden, die verwens ik. Gelukkig valt dat niet zo vaak voor. Nu was het de derde keer sedert de eerste keer in de kerstweek van 2019-2020. Dus zó ernstig is het niet, enkel als het gebeurt en als het, zoals die eerste keer, een hele week aanhoudt.

  6. Ik heb er geen last van en ik ken niemand uit mijn omgeving die er last van heeft zodat ik er dus niet over kan meepraten. Het moet erg lastig zijn als ik dit hier lees. .

  7. Wat vreselijk. Ik weet het van mijn schoonzoon, want die heeft het ook. Hopelijk gaat het nu weer beter. En hopelijk is de verstopping ook opgelost.

    • ms

      Die dop was er snel uit. De dokter heeft daar een beter tangetje voor dan een epileertang.

      Tinnitus is weer wat bedaard en bromt.

  8. elsjeveth

    Als er eenmaal iets mis gaat…

Wat denkte daarvan?

Powered by WordPress & Theme by Anders Norén