Toen men, vorige winter, besloot om de straatverlichting ’s nachts te doven tussen 23u en 5u -behalve in het weekend van vrijdag op zaterdag en van zaterdag op zondag- was dat eigenaardig en voelde het niet zo veilig aan. Maar alles went uiteindelijk.

Toen het einde van de energiecrisis er aan kwam, dacht ik er in het eerste niet aan, tot die ene nacht dat ik in het donker over de palier liep en me afvroeg of dat nu geen verdoken belasting was.

Pas later las ik in de media dat ze zich ook vragen stelden, al was het niet over belastingen.

Ook na de energiecrisis laten de meeste Vlaamse gemeenten de lichten (gedeeltelijk) uit: ook in jouw gemeente?¹

En pas de voorbije dagen las ik over de energieloze nachten² in Landen.

De straatverlichting gaat dus niet weer aan, maar blijkbaar zal ze binnenkort pas gedoofd worden vanaf middernacht tot vijf uur ’s ochtends en wordt stilaan alle verlichting door LED-verlichting vervangen.

En eigenlijk heeft een mens geen verlichting nodig in zijn slaap. En voor nachtelijke wandelingen vind ik de weg wel op de tast: ik volg het bed en als ik aan de bedsponde ben kan ik vandaar met de lichtknop het licht op de palier aanmaken.

Dat van de kamer gebruik ik niet, dan wordt Luc wakker.

Wonder boven wonder ben ik ook altijd wel terug in bed geraakt in het donker. Af en toe lig ik dan wel eens te hoog of te laag, maar met een beetje wroeten beland ik ook wel op mijn juiste plaats.

Sedert het mogelijke tekort aan energie vorige winter, gaan de straatlichten om 23u uit om om 5u in de ochtend weer aan te gaan. Na het energieprobleem werd dat niet opnieuw herzien.

Het is hier ’s nachts dus pikdonker, behalve de dagen rond volle maan.

In het verleden trachtte ik wel foto’s te nemen van speciale en supermanen maar er was te veel lichtvervuiling door die straatverlichting.

En dan komt die blauwe supermaan¹ er aan en dat zónder lichtvervuiling

Als ik lees dat die blauwe maan rond 3.30u² het best zichtbaar zou zijn, maak ik me geen zorgen. Ik loop quasi elke nacht toch eens over die palier. Ik zet mijn fototoestel op manueel, zet de instellingen klaar zodat ik ’s nachts enkel moet aanpassen. En bij het slapengaan neem ik al een paar foto’s om te testen.

Nu is die maan eigenlijk wat vervelend. ’s Avonds zit die aan ons achterraam binnen te gluren, maar ’s nachts schuift die op, richting voorkant. Maar ach, dat geeft toch niet. Dan zou ik op mijn sleppers en in mijn labradorblonde badjas wel efkes buiten een foto gaan nemen.

De nacht van woensdag op donderdag wandel ik -om 3u- over de palier en er is geen maan te bespeuren, aan de voorzijde open ik de overgordijnen ook voor noppes. Die maan zit me achter de gevel gewoon uit te lachen.

Op mijn sleppers en in mijn labradorblonde badjas naar buiten? Denkt ge dat echt? Ik voorzie rampscenario’s zoals een dichtslaande voordeur of omgeslagen voeten, denk: “Stik maan” en kruip terug in bed.

Bij het schrijven over mijn zelfgemaakte boekenkast op de palier, meldde ik in de reacties al dat er nog een paar kisten bij konden.

Omwille van de besluiteloosheid en vragen à la: “Wat kan er al in? Wat moet nog wachten?” pakte ik de koe bij de hoorns en ging op zoek op 2dehands. En daar kwam ik tot de conclusie dat diegene die er vier gratis weggaf te ver af woonde, dat die ene die heel België wil voorzien een Nederlander is die aan de dure kant is en dat ik bij die ene die er elf had te laat was. Er bleef daar maar een kist van over.

Eén is beter dan geen dacht ik en zond een bericht … via het account van Luc. Om één of andere reden krijg ik geen bevestigingscode bij het aanmaken van een eigen account bij 2dehands.

En ja, in dat bericht vertelde ik dat ik nog een kist van drie planken en drie kisten van twee planken nodig had. Bij het afhalen bleek de verkoper er nog een paar bij elkaar gezocht te hebben. En die grotere? Die was er ook, maar daar zat wel nog materiaal in, dat we dan maar samen elders hebben opgeslagen.

Gisteren op de nationale feestdag gaf men zulk warm weer, maar dan ook zulk warm weer, dat er van schuren en insoppen tegen houtworm niks in huis kon komen, tenzij …

Om twintig over zes werd ik wakker, om twintig voor zes stapte ik uit bed, om drie minuten over zeven zette ik de schuurmachine aan. Klokslag tien stonden de drieplanker en de drie tweeplankers te drogen in de schaduw en tegen de middag stond het geheel boven op de palier tegen de muur en waren er al twee van de vier verhuisdozen leeg, de derde voor de helft en over de vierde zal ik nog even moeten dubben waar die boeken moeten komen.

Wie nu denkt dat dit een heel goedkope oplossing is, of een beetje neerbuigend denkt over mijn kast, wil ik toch nog even kwijt dat, als het voor de goedkoop is, je er niet echt moet aan beginnen. Die kisten zijn fel gegeerd, kosten geld en een hoop zoekwerk en een beetje afdingen en daar bovenop krijg je ook nog de kosten van het schuurpapier en het middel tegen houtworm. Voor die prijs koop je wel een boekenkast -zij het dan in de Kringwinkel- maar zeker geen op maat gemaakte.

Je moet er echt wel goesting voor hebben om het te doen. En dat heb ik. En ik heb dat altijd gehad. Ik vind zulke dingen een fantastisch tijdverdrijf. Maar wat eens alle boeken op hun plaats beland zijn?

Wel kijk, ik heb nog een hele zolder die ik kan vullen. Maar dan heb ik zeker geen boeken genoeg.

Het stond al een poos op de planning. Als het weer beter werd zou ik eindelijk werk maken van mijn laatste boekenkast. Alhoewel dat een groot woord is voor het project waarmee ik mijn lege palier wat wou opvullen door er een zelfgemaakte boekenkast te voorzien.

Ook dat zelfgemaakt is een groot woord. Ik had enkele fruitkisten en kocht er nog enkele bij. Het resultaat oogde niet zoals gewenst en dus wou ik die, eens de regen voorbij was, afschuren en vernissen. En toen was de regen voorbij en kwam de hitte.

Deze week zou het weer perfect zijn. En dat geloofde ik. Eerst zag ik dat men op woensdag regen voorzag. Maar dan kon ik op maandag en dinsdag aan het schuren gaan en het vernissen houden voor na de regen.

Gisterenmorgen gingen we nog een vernisborstel halen toen ik zag dat er om 11u regen aangekondigd was.

Ik ben pas in de namiddag aan de slag gegaan met de schuurmachine.

Waarschijnlijk is het geheel volgende zondag nog niet af, want ik moet ergens tussendoor nog een besteld boek ophalen en heb ook nog een afspraak bij de audicien.

Zowel de boekenkast als de afwerking zijn niet in één stuk te vatten.

En dan sta ik, gewoonweg wat te staan, voor het venster op de palier en bewonder de vogelkers die zo prachtig bloeit op onze berg.

Als ik plots iets fel oranje zie in de klimop kijk ik beter en ineens vertrekt die oranje vlek en blijkt het een bek met een vogel er aan. Die is nog licht grijzig. En hij wordt gevolgd door nog één … en nog één … en nog één …

Ze landen met hun vieren in de klimop tegen de andere gevel.

En ik heb de keuze: of snel het fototoestel halen of gewoon verder kijken naar vier jonge merels met grote bek en slungelig lijf, waarvan er maar één voorzien is van een feloranje exemplaar.

Achteraf, met het fototoestel in de hand, is er van het hele nakomelingschap natuurlijk niks meer te merken en neem ik maar een foto van de vogelkers die zo prachtig bloeit op onze berg.

Met wat houdt een mens zich op winterse korte dagen, buiten het dagelijkse Toerke Blok, zoal bezig?

Aha! Ik zou toch zelf die gordijnen kunnen gaan haken, ik heb toch haakgaren genoeg. Telkens als ik een toffe wol vond in de Kringwinkel zat er in die zak wel een bolleke of twee bij gefoefeld.

Bovendien heb ik nog heel wat boeken te lezen.

En ik ging aan de slag: een beetje haken, een beetje lezen, een beetje haken, een beetje lezen, …

Maar viel dat tegen! Dat garen was niet allemaal even dik. En toen ik aan het volgende boek wou beginnen, wééral een thriller, wééral een meiske verdwenen, wééral hetzelfde, …

Ik stopte met lezen en zette me aan het haken. Ondertussen heb ik dus een stuk dat groot genoeg is om een bloemstuk op te zetten en een ander stuk waarvan ik mogelijk wel een gordijn kan gehaakt krijgen, maar dan voor het kleine venster van de boekenkamer, dat eigenlijk geen gordijn behoeft. De boeken lopen niet in hun blootje over de palier.

Maar vorige maandag kreeg ik het ineens. Het is niet dat ik het nu pas merkte maar ik ging me ergeren aan de blokeditor. En jawel, ik werk met de blokeditor, maar ik ergerde me aan wat hij met oudere postjes had gedaan, al wist ik dat, zoals gezegd, al langer.

Over het algemeen viel het nog mee. Maar die galerijen zagen er uit alsof de foto’s uit een doos op een hoopke waren gegooid.

Ik had er genoeg van, zette “galerij” in de zoekfunctie en heb al die logs, één voor één, naar de blokeditor geconverteerd. Het resultaat mag er zijn. De foto’s staan dan niet zo mooi als in een getegelde galerij, maar ze staan oordelijk in kolommen en niet meer slordig neergesmeten.

En terwijl ik toch bezig was heb ik maar ineens alle pske’s en ps’en onder handen genomen ook, ze een beetje in dezelfde stijl, niet te opzichtig maar toch herkenbaar opgesteld.

Wat was dat blog in de beginjaren snullig gemaakt. Misschien bestond de juiste manier toen nog niet of misschien kende ik ze nog niet. Maar dat vergde ook nog wat verstelwerk.

Nu moet ik nog overwegen of ik “pske van mske” of “ps van ms” ga gebruiken. Sloef, onze kat en indertijd schrijver van het blog is met die “pske’s van mske” begonnen, maar toen Sloef stopte heb ik overgenomen en vond “ps van ms” wat volwassener.

Nu twijfel ik. Het “pske van mske” klinkt snoeziger, maar ik ben niet snoezig, niemand vindt mij snoezig. Alleen Luc, maar ook niet altijd, soms, allee af en toe … als ik rare smoelen trek.

Maar dat kan ik eventueel later met een “Zoek en Vervang” nog wel aanpassen.

En dan nu ha… ah, maar er is ook nog dat mooie boek waar een paar prenten in loskomen. Misschien moet ik dat eerst eens grondig nakijken en betreffende prenten mooi vastplakken.

Het haakwerk ligt naast mij. Ik negeer het, maar voel hoe het haast menselijk verontwaardigd ligt te zijn.

Zegt Luc: “Zaterdag Repair Café in Landen¹“.

Zeg ik: “Daar kunnen we eens een kijkje gaan nemen”.

Zegt Jim: “Als jullie daar een kijkje gaan nemen, ga ik mee”.

Vragen wij: “Huh?”

Zegt Jim: “Ik ga niet in mijn lijf laten snijden zonder te weten hoe dat in zijn werk gaat”.

Staan we zaterdag op en voor onze deur zien we dit:

en door het venster op de palier zien we dit:

Op de noen is alles stijfbevroren en spiegelglad.

Zegt Luc: “Het Repair Café …”

Zeg ik: “… zal voor een volgende keer zijn”.

Jim zegt niks.

Waar ik me eind maart zorgen maakte over stof en lawaai tijdens de zomer, was dat helemaal niet nodig.

Er gebeurde niets tot ergens twee weken geleden, toen grote gravers en breekmachines het straatbeeld achter ons huis vulden en de eigenaar kwam afgestoven met een grijns toen hij zei: “Eindelijk is het zover”.

Wel, ze zijn er aan begonnen en sedertdien zijn er wel alle dagen grote werken aan de gang en staan er vrachtwagens en containers geparkeerd. Het wordt enkel wat -meer- uitkijken bij het wegrijden

We reden al langer met de auto niet meer die straat op, het putdeksel in het midden staat ons niet aan, het ligt er schabouwelijk bij, ondanks het potteke teer dat ze in zijn reten gegoten hebben.

Maar woensdag zei Luc, vóór het wandelen: “We kunnen beter de andere straat nemen, ik wil daar geen baksteen op mijn hoofd krijgen”. Zit die kans er in? Dat weet je nooit met zulke dingen natuurlijk.

Wat we wél moeten doen -volgens mij dan toch- is een gordijn en misschien wel een overgordijn voorzien voor het venster op onze palier.

Iedereen kent ze … Iedereen heeft ze … Je weet wel …

Van díe dagen!

Was het ’s avonds bij ons thuis komen van de tweedaagse bij Zoneke nog allemaal in orde, had ik ’s nachts bij de nachtelijke wandeling over de palier me daar toch een lawaai in mijn hoofd. Tinnitus had zijn zinnen gezet op een avondje feesten, wat bij hem resulteert in een aanhoudende dreun die de toegelaten decibels fel overstijgt.

Daarmee ben ik woensdagmorgen dan ook opgestaan. Om na een uurtje doorbijten van Luc te horen te krijgen dat de spoelbak van de wc niet terug vol loopt.

Een hele voormiddag hebben we geprobeerd die zijn code te kraken maar niks hielp, dat deksel zat en zit muurvast.

Ik heb de twee knoppen er uit gekregen, ik heb die ene er waarschijnlijk té fel uit gekregen, die laat zich niet meer zien.

Luc keek bedenkelijk toen hij zei: “Ik kon die vroeger gemakkelijk losschroeven, maar dat kan haast niet, want die twee pinnen -allee nu nog maar één- zitten daarvoor in de weg”.

Op de middag gaven we het op en hebben een paar emmers water het werk laten doen. Komt tijd, komt raad.

In de hoop Tinnitus in slaap te wiegen -en dat helpt wel- hebben we in de namiddag, nadat de meteropnemer van Fluvius was langs geweest, naar Blue Bloods gekeken. Een feuilletonneke over een politiefamilie waarin nogal wat zedegepreek voorkomt en waar je niet te veel moet nadenken. Een slaapverwekkend geval. Dat vindt Tinnitus ook.

De decibels gingen omlaag en ik werd al weer wat vrolijker. We keken na het avondeten nog een aflevering -ze geven die dingen per 3 of vier- en zo een drie kwartier later nog ene. Tinnitus sliep.

Ik niet, want toen ik recht stond voelde ik iets raar in mijn oor. Net of het vol watten stak. Had Tinnitus zijn kopkussen opgeschud en mijn hoorgang verstopt?

Ik trok het hoorapparaat uit mijn oor en hoorde me daar een “PLOK” … maar een “PLOK” … Mensenlief, wat een “PLOK” was me dat.

Het hoorapparaat had ik in mijn hand maar het dopje zat er niet op. Dat zat in mijn oor.

Luc keek -op mijn vraag- in mijn oor maar vond mijn gehoorgangetje te smal om iets te zien. Als hij dat zei klonk dat net of het over iets lieflijks ging, maar ik kon het verdomde ding wel naar de verdoemenis verwensen. Mensenlief, wat een rot gevoel was me dat.

“Kom, we zijn weg” zei Luc. De dokterspraktijk was dan al wel gesloten op internet, maar de dokters waren er nog. We mochten onmiddellijk gaan. En als dat niet was gelukt zou Luc met mij naar “Spoed” zijn gereden.

Ik acht hem er toe in staat.

We zijn verwend, grandioos verwend. Wat zijn wij nu toch voor wezens die afhangen van alle luxe die ons omringt?

Neem nu, op woensdagavond, iets na 21u valt plots alle elektriciteit uit, alles weg, straatverlichting uit, alle huizen donker.

Een paar overwegingen later -Wat nu met de inhoud van de diepvriezers? Is de verwarming nu ontregeld? Welke lichten brandden er nog? …?- zaten we hier ons kas op te fretten zodat we besloten: “Laten we maar naar bed gaan”.

Luc verkoos om nog even te wachten. Want lichten die de hele nacht branden? En opstaan in een koud huis?

Ik toog naar boven in de pikzwarte donkere nacht, met bijlichting van mijn gsm -je wil hier echt niet over die reling van de palier stuiken- en ben heelhuids in bed geraakt.

Onmiddellijk daarna werd de deur geopend, ik lichtte bij, de andere gsm lichtte ook bij. “Ik wou zien of het wel de juiste man was die binnenkwam” grapte ik. “En ik wou zien of wel de juiste vrouw in dat bed lag” antwoordde Luc.

In slaap vallen ging niet zo snel, maar toch … De elektriciteit was er terug om 23:37u, uitgerekend met onze wekkerradio die aangaf hoe lang hij al terug aan stond.

Om 2.10u die nacht is Luc de verwarming komen programmeren en heeft de wekker juist gezet. Ik had met de knop met het waaklichtje wel alles aan mijn kant uitgezet. Je weet maar nooit.

Hoe deden de mensen dat vroeger? Met een kaars? Ik zou verdorie onze kaarsen niet vinden in het donker.