Al heb ik geen klanten meer die in staat zijn om me met de deuren te laten gooien, al is het hier relatief windstil op dat gebied, soms heb ik toch nog eens zin om met de potten en pannen te rammelen.

Vorig jaar, na alle voorbereidingen voor een dagje weg voor “Dwars door het Hageland”, besliste de organisatie om op het laatst nog een melding op de site te zetten dat ze liever hadden dat we thuis keken.

Onnozel Braaf als we zijn, gingen we niet en zagen op TV hoevelen er waarschijnlijk de melding hadden gemist. En dat laatste klinkt misschien verontschuldigend maar dan zie je mijn sarcastisch lachske niet tijdens het typen dezer.

Maar kom, dit jaar, nieuwe kans, de voorbereiding had enkel maar een opfrissing nodig en ondanks dat men regen voorspelde: we zouden gaan!

En dan ziet Luc de oproep om samen met andere supporters de koers mee te gaan bekijken aan de Maagdentoren.

Gelukkig heeft Luc de deur versperd vóór ik die potten en pannen om mee te rammelen kon bereiken.

We zaten elkaar wat beduusd te bekijken want wij en zoveel volk, dat komt niet goed. Overwegen en overleggen … een ander plaatske zoeken misschien? Tot Luc de knoop doorhakte en zei: “Het is dààr aan de Demer of het wordt thuis blijven”. En ik ging akkoord. En ik hoopte eigenlijk dat het weerbericht gelijk kreeg, dat het zou regenen. Met mijn Engelse regenfrak en mijn Canadese hoed op mijn hoofd zou me dat weinig kunnen deren.

De Demerdijk is lang genoeg om niet tussen die hoebelende broebelende menigte te moeten gaan staan.

Het regende niet. Mijn Canadese hoed beschutte mijn hoofd tegen te felle zon. De Demerdijk wàs lang genoeg en we zagen de zeven doorgangen allemaal, zij de laatste dan niet op de Demerdijk maar onderweg naar Diest.