Origineel waren we blijkbaar niet echt bij de keuze van namen voor poppen en beren. Net zoals bij de twee Alice-poppen hadden zowel Broer als ik een Jim, die werden dan niet de twee Jimmen genoemd, maar wel Broer zijne Jim en ons M… hare Jim.

Jim stond niet voor beer, want ooit had ik ook twee kleinere beerkes en dat waren twee Johny’s: goeie Johny en kakke-Johny. Goeie Johny was nieuw, kakke-Johny was een volledig onthaard wezen met een muizensnoet die blijkbaar nog van één van de voorouders van mijn moeder was geweest.

Jammer genoeg zijn die ergens in de geschiedenis verloren gelopen, vooral dat kakke-exemplaar was wellicht het houden waard geweest.

Toen Kozzeke en Neefke geboren waren, zag ik Kozzeke eens met twee voetjes tegelijk boven op Broer zijne Jim springen, die zonder afweer, krachteloos op de grond lag en ik vreesde dat die niet al te lang meer te leven zou hebben.

Eén keer heb ik Jim bij mijn dochter thuis achtergelaten en zie wat er dan gebeurd is. Ik vond hem op zijn kop staand terug. Sedert die dag heeft hij geen beu meer gesproken.

Tot mijn grote verwondering kreeg ik, tijdens een gesprek met Nichtje en haar echtgenoot, te horen: “Dàt is niet Jim” naar mijne Jim verwijzend en kreeg ik twee dagen later een whatsappeke: “Dít is Jim”.

Hij zag er inderdaad nog altijd relatief patent uit, behalve zijn pels dan, maar ja, dat lijkt wel logisch voor heren en beren op die leeftijd.

En wat namen betreft, iedereen mag gerust zijn: van Zoon en zijn zus kan je niet zeggen: “de twee …” tenzij je hun achternaam gebruikt.