Aangezien mske jaren geleden verhuisd is uit het dorp waar haar ouders, haar broers en haar zus nog wonen, is zij daar eigenlijk niet zo gekend. Toen ze dan ook op een avond naar een optreden ging in het Culturele Centrum en onder de pauze iets ging drinken aan de bar, verwonderde het haar niet om twee heren en twee dames heel luidruchtig commentaren te horen geven op HS en JS, respectievelijk haar vader en haar jongste broer.
 
Haar ex, die daar bij was, zei dat ze moest doen of ze ’t niet hoorde. Maar ze spraken zo luid, dat alle aanwezigen dat gesprek konden volgen. Hetgeen waar ze dan over vitten, waren dan uiteindelijk hun zaken niet waren maar kwam ten goede aan hun kinderen. Ze verguisden die twee namelijk omdat ze gratis instonden voor een plaatselijke jeugdafdeling maar er, volgens deze perfecte, aan wal staande, stuurlei, geen moer verstand van hadden.
 
Eén van die dames had al gemerkt dat mske meer dan normale belangstelling aan de dag legde voor het gesprek en ging daarop nog luider spreken, heel waarschijnlijk uiterst tevreden met het stille gehoor.
 
mskes ex die zag dat ze onrustig werd en dat haar bloed begon te koken, trachtte haar te kalmeren door achtereenvolgens te zeggen: “Zwijg hoor, je kan toch niks zeggen zonder je belachelijk te maken, ze raken jou daarmee toch niet, want ze kennen je toch niet meer” en nog enkele van die dooddoeners.
 
Toen het belletje luidde voor het tweede deel, sprong mske van haar barkruk, stapte op het groepje af en zei tegen het opperooft van de rettelstam: “Goeie avond Meneer Snotty, mijn naam is ms”, waarop ze zich waardig omdraaide en genadig naar de deur van de zaal stevende. Achter zich hoorde ze de man nog roepen: “Mevrouw! Mevrouw!” Maar ze heeft, zonder zich om te draaien, over haar schouder, een gebaar gemaakt dat ze aan Zoneke en Zus verbood.
 
Ze heeft de ganse tweede helft nagehikt van de ingehouden pret.