Zus is geweest, ze was naar haar grootouders langs vader’s kant gegaan omdat die grootvader zo slecht wa”. De vader van Ex liet zich al jaren voorstaan op een slechte gezondheid. Hij was van het type dat bij zijn pensioen in de zetel ging zitten en zei: “Nu ben ik oud”. En hij was oud.
 
Hij moest overbruggingen laten plaatsen maar het was niet dringend zodat ze hem in de kliniek vroegen om daarmee te wachten op een gunstiger moment. De zaterdag daarop liet hij zich wegvoeren met de 100 naar spoedgevallen, wegens een hartinfarct. Een jaar later werd Ex opgebeld dat hij direct moest gaan want Pa had een hartinfarct. Pa heeft nog nooit een hartinfarct gehad.
 
Die ziekenhuisopnames op zaterdagen werden frequenter. De permanentiediensten dierven hem niet naar huis laten gaan. En het ene weekend na het andere werd opgeofferd aan Pa die in de kliniek lag. Net zoals in het verhaaltje van het jongetje dat “wolf” riep, wist iedereen dat dat één keer waar ging zijn en dus dierf niemand zo boosaardig te zijn om dat eens aan te kaarten.

Bij de laatste ziekenhuisopname die mske meegemaakt heeft, gingen ze hem nu eens onderzoeken tot ze vonden wat hij had. Hij is een ganse week in de kliniek gebleven. Dag na dag, onderzoek na onderzoek luidde de uitslag: “niets abnormaals”. De einduitslag, volgens mskes (nu ex) schoonmoeder: “Het is iets heel erg want ze vinden het niet”.
 
Op de trouw van Zoneke was hij heel slecht, maar ging vijf dagen later naar de kermis. Nu zegt Zus dat hij effectief heel slecht is want hij herkende haar niet en was volledig van de kaart. Dus al die zogenaamde hartziektes en hartproblemen zaten wel degelijk in zijn hoofd.
 
Jammer voor de man, maar je moet je geest gaande houden en de verstarring tegen gaan want anders word je oud.