Omdat Machoechel waarschijnlijk vergiftigd is, net zoals twee honden van ons, die zeker en vast vergiftigd zijn, mogen wij niet vrij buiten. Ik weet dat ik dit al heb gezegd, maar ik zal dat eens klaar en duidelijk uit de doeken doen zie!
 
Er bestaan plannekes om een ren te maken hierachter. Uiteindelijk leent het ganse huis er zich toe, een kattenluik maken naast de keukenkast naar het kot, een tunnel in het kot, en we zijn in die ren, terwijl er zich op de bovenverdieping een soort geheime gang (du-uh) bevindt langswaar we op zolder zouden geraken en dan zijn we terug binnen. mske zegt dat dat voor ons minder eentonig zal zijn.
 
Nu echter zitten we met ons vier enkel in de keuken en het buro, omdat ik een echte kampioen ben om me zo te verstoppen dat je me niet terugvindt. Normaal is dat niet zo erg, ware het niet dat in november die verwarmings-en-badkamer-mannen hier moeten rondlopen en dan heeft mske geen zin om iedere morgen een Sloef-zoektocht te organiseren.
 
Mijn vader was een échte wilde boskat en mske beweert dat je dat ziet. Ik heb wel problemen met het vertrouwen van mensen. Als de “dingdong” gaat en mske roept me dan vertrouw ik dat zelfs niet. Toen Slow kwam heb ik 6 maanden “boven” geleefd en sloop enkel dievelings naar beneden om te eten.
 
mske verwittigt bezoek altijd dat ze moeten doen of ze me niet zien. Ze denkt dat ik dat niet hoor maar ik vind dat wel een goeie oplossing. Ze zegt tegen de mensen dat ik me anders ergens zou kunnen verbergen waar zij mij ook niet weet zijn. Normaal gezien verlaat ik mijn schuilplaats nadat het bezoek weg is en ga ik wat flemen, maar als dat bezoek rokers zijn, dan vind je me niet zolang die geur in huis hangt … Heb ik een grondige hekel aan die stank, jà …