Het zat er aan te komen. Het kon niet uitblijven. Na enkele weken van relatieve rust had mske zich de laatste dagen al een paar keer gemoeid. Het ging telkens om Karboenkel die een van ons drie moest plagen meestal ondergetekende. Als ik op de schouw of op de kast ga liggen dan precies moet die zwarterik daar ook op liggen en dan ligt hij op mij of begint in mijn nek te bijten.

Meestal volstaat dan een kort “Karboenkel laat hem met rust” helemaal niet en dan zet mske zich recht maar dan ga ik ook maar liever weg. mske kan dan wel zeggen: “Brave Sloefie”.

Maar nu daarnet, terwijl Slow weg was, viel hij Toke lastig, wat een regelrecht gevecht tot gevolg had. De haren vlogen in het rond. mske was daar tussengekomen en had hen gescheiden, maar toen Slow binnenkwam wou die gek van een Karboenkel de volle aandacht en viel Toke terug lastig, wat een regelrecht gevecht tot gevolg had. De haren vlogen in het rond. Maar Slow sprong in de houding, Toke verdween met de noorderzon richting keuken en Karboenkel pakte zijn biezen richting mske, maar die was nu al voor de tweede keer gestoord in haar bezigheden en was dus wel wat ietsiepietsie opgesmeten zodat ze de vliegenmepper grabbelde en daarmee achter Karboenkel zat.

Rust!

Nu loopt hij in een grote boog rond Slow en staat al voor de tweede keer te flemen bij mske. Hij is gewoon jaloers omdat ze mij daarnet aanhaalde. Moet hij maar geen amok maken.