Toen mske in 1989 zelfstandige werd, begreep ze al snel dat ze daarmee aan het huis gebonden was. En toen ze daarover tegen Ex begon zei hij dat dat zichzelf wel zou oplossen en bovendien was hij zelfs érg optimistisch toen hij zei: “binnen zes maand loopt alles op rollekes”. Maar die zes maanden bleven maar duren. En telkens was er een ander excuus.

Gingen ze met de honden weg en stond mske met iemand te babbelen, dan juist moesten de honden er uit of eten of moesten ze het parcours gaan verkennen. En mske had geduld.

Toen “hét” in 2002 voorviel liep iedereen zijn benen van onder het lijf om naar de kliniek te gaan want hij was ziek! De enige telefoontjes die ze kreeg waren die om te zeggen welke kleren hij wou en ook om te zeggen dat ze moest naar de kliniek gaan, naar de psychiater en ook naar een pyschologe die de begeleiding ging doen.

En mske vroeg zich af: “begeleiding van wat?” En toen ze vertelde dat ze wou scheiden, daarom nog niet onmiddellijk uit mekaar gaan, maar scheiden zodat de band, die zij als verstikkend ervoer, zou gebroken zijn, zei de psychologe dat ze eerst andere dingen moest uitproberen.

En ze stelde voor dat Ex naar huis zou komen en dat ze het huis in twee zouden delen. Ex was met alles akkoord. Toen mske thuis kwam kreeg ze telefoon van Ex, die zei dat ze alles kon vergeten.

De volgende keer bij de psychologe, zei mske dat ze wou scheiden en dat er zelfs geen sprake meer was van samen te blijven, waarop de psychologe zei dat dat een té drastische maatregel was aangezien zij zo plotseling geëvolueerd was dat ze nood had aan sociale contacten en dat ze moesten praten.

Ex was onmiddellijk akkoord maar mske zei: “drastisch? Ik kan zelfs zo drastisch zijn dat je mij niet meer hoeft te bellen voor dit soort onzin! Ik heb dertien jaar gepraat, nu is het tijd voor handelen!”